Ik liep eens op argeloze wijze een doodlopende straat in, waar van uit een paar burgerhuizen gezellig licht naar buiten scheen. Uit een daarvan kwam ineens een groepje mannen naar buiten gesneld, die mij als een lang verwachtte gast bejegenden en onmiddellijk op mij in begonnen te praten. Ik vermoed dat dit (voor hen) het vervolg was op een eerder gesprek.
"Ik moest extremer denken!" was de boodschap.
Dat is mij, nu deze gebeurtenis al wat in het verleden ligt, veel gemakkelijker afgegaan dan ik aanvankelijk dacht, want uiteraard speelde mijn geweten in het begin behoorlijk op. Maar het bleek eenvoudig om dat van mij af te zetten en zodoende ben ik extreem vlotjes extreem beginnen denken. Tot op de dag van vandaag!
Mijn omgeving was er ook snel mee weg, waardoor ik gaandeweg nòg extremer kon gaan denken, wat betekent dat ik nu zo extréém kan denken dat ik uit luttele flarden informatie, of wat daarvoor passeert, in staat ben de meest extreem fundamentele besluiten te trekken. Besluiten die hoogst zelden worden tegengesproken. Dat vergt een andere vorm van extremiteit natuurlijk.
U begrijpt het dus natuurlijk, voorlopig blijf ik extreem denken hoor!
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten