Er was eens een man die vermoedde dat er in hem een nog niet ontdekt continent ronddreef. Hoe meer dat hij daarover nadacht, hoe meer aanwijzingen hem daartoe evident leken: de vreemde gedachten die zo vaak bij hem opkwamen. Het feit dat hij zo graag met zijn mond open tegen de wind in liep. Zijn talent om met een passer de afstand van de sterren te meten. Zijn indruk dat hij warme gerechten meende te ruiken nog voor ze zijn gekookt.
Hij had het er voorzichtig over met iemand.
"Een nog niet ontdekt continent, in jou? Waar haal je het? Alle continenten zijn immers al lang ontdekt en in kaart gebracht!"
"Maar er wordt nog àlle dagen zoveel bij ontdekt!" hield onze man vol, "Waarom dan geen continent in mezelf. Als ik vreemde gedachten blijf krijgen, graag met mijn mond open tegen de wind in blijf lopen, zomaar op basis van aangeboren talent met een passer de afstand tussen sterren kan meten, en op voorhand warme gerechten blijf ruiken, dan moet ik mij daar misschien volledig op verlaten en vind ik het misschien op die manier." (Dat laatste prevelde hij veeleer in zichzelf.)
Na deze alweer enigszins vreemde gedachte dommelde hij in. Hij droomde dat hij een geheel nieuw continent ontdekte waar hij de gedachten, de loopgewoonten, het uitspansel, en de geuren van de gerechten op een of andere manier al bleek te kennen.
Dat continent beviel hem dermate dat hij er nooit meer is weggegaan.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten