"… en toen?" drong de officier aan, omdat wij uit onszelf niet echt op dreef kwamen.
"Toen bereikten wij dat… dat… dat orgaan!
"Dat orgaan!?"
"Ja."
"En wat was er met dat orgaan, kerel, schiet toch eens op met je verhaal," keek hij ongeduldig op zijn uurwerk.
"Tja… er hing een vreemde, ongekende geur omheen…"
"Ja…?"
"Een geur die ons als het ware uitnodigde, of nee, ons aanzette, eigenlijk dwong, om het te zoenen."
"Zoenen?!"
"Ja."
"Dat orgaan zoenen???"
"Ja."
"…"
"…"
"En jullie hebben toen …?"
"Ja."
"Het gezoend!"
"Ja."
"Ja?!"
"Ja."
"En wat…"
"We hebben het hartstochtelijk gezoend," zuchtte ik, niet wetende of ik mij nu moest schamen of niet.
"Was het zo sterk?"
"Onontkoombaar."
"…"
"…"
"En verder?"
"Het zoende ons even hartstochtelijk terug."
"Wàt?!"
"Ja."
"En daarna? Wat is er daarna gebeurd?" vroeg de officier met overslaande stem.
"Toen kreeg ik ineens een SMS van mijn vrouw!"
"Op dàt moment!"
"Ja, voor dat soort dingen lijkt zij over een zesde zintuig te beschikken commandant."
"Goed. En toen?"
"Niets meer. Het orgaan sloot zich en de geuren verdwenen."
"En zo is het dus gegaan?"
"Ja, precies zo."
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten