Ik ben een melancholiek mens, u zal dus wel begrijpen waarom ik er de laatste weken zo verstild bijloop. Na haast semi-professioneel stamboomonderzoek ben ik er echter achter gekomen dat al mijn voorouders, zowel aan de kant van mijn vader als aan de kant van mijn moeder, oprechte en trouwe partners in de liefde waren, terwijl mij dit, hoofdzakelijk in de platonische zin zelfs, heel moeilijk valt.
In gesprekken met vooraanstaande psychologen en financiële experts (want dat aspect valt vandaag de dag ook niet meer te veronachtzamen) is mij verteld dat mijn situatie helemaal niet uitzonderlijk is. De eisen van onze hedendaagse multimediale maatschappij zorgen voor versplinterde mensen, waarvan het "maar" normaal is dat zij, doorgaans onbewust, op zoek gaan naar een wedersamenstelling van zichzelf. Iets wat om evidente redenen onmogelijk is omdat niemand eigenlijk weet hoe hij of zij voor zijn versplintering eigenlijk in elkaar zat, omdat een mens daar helemaal niet op let op dat moment. Men is dus gewoon gedoemd om enigszins versplinterd voor de dag te komen, zeker op moreel en affectioneel vlak! Neen, in vergelijking met veel anderen blijk ik mij zelfs nog kloek te gedragen. En daar zit mijn afstamming dan blijkbaar voor iets tussen!
Om mij te sterken en keurig midden op het rechte pad te blijven schreef men mij belangrijke ondersteunende literatuur voor. Daar lever ik mij heden ten dage met volle overgave aan over. De wedersamenstellende krachten van deze medicinale teksten laat echter nog op zich wachten. Ik heb soms zelfs de indruk dat zij mij eerder op ideeën brengen dan omgekeerd. Dat ik definitief versplinterd ben acht ik bijgevolg meer en meer een reële mogelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten