Ik heb ooit eens met de wolven meegehuild. Het zal u wel benieuwen hoe dat kwam!
Heel eenvoudig. Het was toen ik in mijn onschuld op het scheve pad kwam en daar al snel door een wolvenroedel omsingeld raakte. Het gesprek dat daar uit voortvloeide monde snel uit in de keuze:
meehuilen of opgegeten worden.
Wat had u gedaan in mijn plaats?
Ik huilde dus mee uit volle borst, zowel in de hoge als in de lage registers. En of de melodie nu harmonieerde met het geheel kon mij op dat moment eerlijk gezegd niet schelen. Echt niet. Op een zeker moment kreeg ik er zelfs schik in en fungeerde even als voorzanger. Dat werd evenwel niet echt geapprecieerd. Wolven menen snel dat hun boodschap niet door anderen kan worden uitgedragen.
Ik begrijp volkomen dat u mij niet echt gelooft, en dat u mij veel dapperder acht. Maar geloof mij, in dat soort omstandigheden huilt een man gemakkelijker dan u denkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten