Het is op de foto niet te zien dat hij iemand naar het leven staat
(iemand die van haar vèèl verder mag gaan dan hijzelf!),
noch dat in het belendend perceel heel naarstig toonladders worden geoefend
(al is dat eigenlijk ook niet hoorbaar achter de hermetisch gesloten ramen)
en dat dit dwangmatig geriedel daar leidt tot vervroegde verouderingsverschijnselen bij de, nu ja, niet muzikale inwoners.
Maar u moet niet denken dat achter elke voordeur in deze straat
met de tanden wordt geknarst, uit wanhoop omdat men niet begrepen is,
terwijl het koppel op de foto er zo definitief gelukkig lijkt uit te zien,
dat is geenszins het geval.
Integendeel,
daar tussen de tegels groeit ook onkruid en wat gras.
En groen in deze context,
moeten wij zien als een concreet teken van hoop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten