Ik wilde dat het ontkracht zou worden.
Kost wat kost.
Voor mijn zielenrust.
Ik trachtte het dan ook meermalen ter sprake te brengen, maar het was alsof zij mij gelijk gaven.
Ik werd zelfs nog aangemoedigd!
Ja, het was duidelijk dat alles er op wees.
Zoveel toeval bestaat eenvoudigweg niet.
Zij wilden er uiteindelijk zelfs niets meer over horen.
Ik moest wel ziende blind zijn.
Dus heb ik het opgegeven.
Geen ontkrachting dan maar.
Maar wat is dan de oplossing?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten