Eigenlijk heb ik altijd al gefungeerd. Van kindsbeen af. Gewoon zo tussen mijn broers en zussen fungeerde ik. Mijn ouders hebben mij daarin niet speciaal moeten aanmoedigen of laten begeleiden. Ik fungeerde blijkbaar vanzelf. En behoorlijk goed, want er waren nooit klachten.
Ook op school, lager, en lager en middelbaar onderwijs fungeerde ik meteen. Dat uitte zich rechtstreeks en onrechtstreeks in mijn vriendenkring, waarin ik ook fungeerde.
Vreemd eigenlijk hoe ik al dat fungeren heb kunnen combineren.. Ik durf te stellen, na al die jaren, dat ik er aanleg voor heb. Ja, als er gefungeerd moest worden was ik van de partij, anders kan ik dat niet uitdrukken.
Zelfs in mijn contacten met het "andere" geslacht fungeerde ik. Iets minder goed dan ik zelf wel wenste, maar goed: het was fungeren. Dat werd nooit in vraag gesteld.
Eens getrouwd ben ik blijven fungeren. Soms met de moed der wanhoop en op momenten waar niemand anders nog aan fungeren denkt, maar ik vond dat het moest. Je fungeert niet alleen wanneer het je goed uitkomt, heb ik eens beseft.
Daar draait het in mijn leven ook om. Wat er ook gebeurt: blijven fungeren. Dat kon mijn motto zijn.
En laat ik u niet verontrusten, ik ben van plan nog lang te fungeren.
Héél lang!
2 opmerkingen:
Vreemd hoe ik, ondanks mijn kennis van het woord fungeren, gaandeweg het lezen toch ging twijfelen aan de betekenis ervan.
Dat krijg je als je een weinig courant woord een keer of twintig op een minuut te verwerken krijgt.
Ruikt dit van ver niet een beetje naar een evalutie- of functioneringsgesprek? Je vreest dat je doelstellingen niet haalt, tja, dat krijg je met al dat telewerken.
Een reactie posten