„Zo? Je wilt het stramien kennen? Goed, dit is het,” zei hij, uit een wolk leunend, en in die houding legde hij het mij uit. Ik had het zelf kunnen bedenken. Uiteraard. Het past geheel bij mijn opvoeding.
„… en als iedereen zich daar aan houdt komen we met zijn allen een hele stap verder.”
Zelf vond ik het allemaal nogal naïef, ook omdat hij zich meerekende bij de allen. Dacht hij echt dat iedereen zo maar mee in de pas zou lopen en enthousiast de zaak steunen? Hij moest toch hebben gezien hoe het met zijn vorige pogingen is afgelopen?
„Ja, het klopt als een bus. En het mooie is dat iedereen er beter van wordt! Logisch, want ik bouw voort op de wil van alle mensen om het goed te hebben.”
„En u weet zeker dat het deze keer lukt? Zonder ongelukken?”
„Uiteraard! Ook jullie leren toch wel van het verleden, dacht ik?”
„Het lijkt mij nogal goedertieren.”
„Goedertieren?”
„Ja.”
„Wat had je dan verwacht? Wil je bloed uit alle lichaamsholten?”
In sommige gevallen wel, maar niet als totaaloplossing, besefte ik.
Maar het stramien overtuigde mij toch ook niet.
1 opmerking:
hahaha
Een reactie posten