We zagen hem ineens. Rustig zwemmend boven de wolken met zijn zwembril en een harpoen.
Ik kon mij natuurlijk niet inhouden en schreeuwde het uit:
„IK ZIE JE WEL HOOR !!!!”
Mijn gezelschap keek wat bedremmeld de andere kant op, ze kenden mijn impulsiviteit.
„O,” zei God, „Ik dacht dat het nu wel veilig zou zijn, dat niemand mij nog zou kennen.”
„Ik zag je zwembril ineens blinken, maar dacht eerst dat het een vliegtuig was, maar dan… die harpoen.”
„Shhtt… roep het nu niet te luid.”
„Wat doe je daar eigenlijk?”
„Luchtzwemmen natuurlijk, en ik dacht, nu ik hier toch ben nog een kijkje nemen.”
„En?”
„‚’t Is wat het is natuurlijk. Meer mocht ik niet verwachten.”
En zo zwemt God in mijn gedachten.
(De anderen in mijn gezelschap zijn dit voorval blijkbaar vergeten en zullen het bovenstaande niet bevestigen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten