Het spreekt vanzelf dat het hoofd een naam heeft. Een moeilijke, betekenisvolle, zelfs bezwerende naam, die evenwel nooit uitgesproken wordt. Dat is een van de regels omtrent het hoofd.
Het hoofd heeft zich ooit ontpopt tot een orakel. Elke keer iemand het een bijzonder probleem kwam voorleggen sprak het zich daar over uit. In volkomen begrijpelijke termen. Spijtig genoeg altijd precies naast de kwestie en doorspekt met platitudes.
De uitspraken van het hoofd werden allemaal ter plekke genoteerd en nadien nauwkeurig geboekstaafd.
"Geboekstaafd?"
"Ja, in negenenzestig boekdelen."
"Negenenzestig boekdelen!?"
Men is het er over eens dat het hoofd enorm zijn best heeft gedaan. Het volgde diverse diëten met waarschijnlijk invloed op zijn denkvermogen. In de loop der jaren minderden de platitudes en namen de enormiteiten toe.
Zo is het hoofd oud geworden.
Te oud om zijn maatschappelijke rol te blijven vervullen. En het volk raakte natuurlijk ook afgeleid door evenwaardige alternatieven.
Nu bedenkt of zegt het weinig tot niets meer. Het wijst zijn rol als orakel zelfs af. Toch, telkens het uit deze of gene richting iets hoort waaien, denkt het met tevredenheid terug aan vroeger en hoe de dingen toen waren. Uiterst voorspoedig.
U merkt het, al bij al heeft het hoofd het er goed van afgebracht, gezien zijn lichamelijke aanleg en geestelijke talenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten