Ik ben een bijgevolg en in die hoedanigheid strompel ik strompel overal achteraan. Op mijn pad krijg ik hoofdzakelijk te maken met voldongen feiten en zo nu en dan zelfs met een keiharde realiteit. Dat went nooit.
Zo werd ik in een wandelgang al wel eens benaderd door een voldongen feit met een knuppel.
„Ha, je komt ook nog?”
„Ja, wat wil je?” antwoordde ik afstandelijk, want ik weet waar dit doorgaans op uitdraait.
„We hebben je helemaal niet nodig hoor,” zei en zwaaide eens kwansuis met zijn knuppel.
Hij staat bij ons bekend als "het voldongen feit met de knuppel" en op zulke momenten begrijp ik helemaal waarom. Hij is misschien wel in staat tot harde feiten.
Ach…” of zoiets stamelde ik.
Hij ging languit gaan liggen over drie stoelen en liet een wind, want ik leek ineens niet meer te bestaan. Zoiets komt ook voor. Wat intimidatie zonder actie. Ik wilde voorzichtig langs hem heen glippen toen achter hem ineens een andere realiteit opdoemde. Die was gehaast , maar zei toch vriendelijk
„Dag vriend”,
op een toon die meteen duidelijk maakte dat mijn aanwezigheid niet vereist was en dat hijzelf eigenlijk al elders verwacht werd. Ik niet dan?
Zo wordt het moeilijker en moeilijker voor mij om te begrijpen welke rol ik speel in deze samenleving. Maar wees gerust, ik ga er niet van uit dat u het snapt. Ik speel mijn rol en strompel. Als u maar weet hoe ik me voel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten