Het meisje dat beweegt als een schaakstuk.

Onderweg kwam ik in een dorp met als enige bezienswaardigheid
"Het meisje dat beweegt als een schaakstuk."
Beweren dat dit soort divertissement mij interesseert zal ik nooit doen, maar na het avondmaal in de herberg, tijdens mijn avondwandeling (want dat doe ik als ik op vakantie ben: avondwandelingen) liep ik achter de kerk pal op het huis waar deze bezienswaardigheid was ondergebracht.
Ik betaalde entreegeld en kreeg samen met een archaïsch vormgegeven ticket een met een schrijfmachine geschreven en vele malen gekopieerde uitleg over hoe schaakstukken bewegen, met eveneens de waarschuwing dat 'en passant`en 'rokeren' niet op het repertoire stonden, omdat het meisje wegens omstandigheden voorlopig alleen was. Na die administratieve handelingen wees de portier naar de trap:
"Het is boven, de laatste deur in de gang."
De kamer van de bezienswaardigheid was volledig onbemeubeld en op de vensterbank, met haar benen bungelend boven het op de linoleum geschilderde schaakbord zat "het meisje" (een vrouw van rond de veertig schatte ik).
"Welke kleur kiest u, wit of zwart?" vroeg zij professioneel maar toch wel vriendelijk.
"Zwart."
"En als welk stuk wil u mij zien bewegen?"
"Een paard," vroeg ik, niet omdat dat mij het spectaculairst leek, maar omdat ik nu eenmaal graag vrouwen zie bewegen als een paard. En misschien ook omdat ik wanneer ik een paard zie vaak aan vrouwen moet denken, waarschijnlijk.
"Een ogenblik, ik ben zo terug."
Zij bleef ongeveer een kwartiertje weg, maar kwam toen volledig zwart geschminkt terug en begon schaakpaardensprongsgewijs van de witte op de zwarte vlakken op de vloer te huppelen. Daarbij hield zij mij ook constant in het oog. Wat de hele oefening natuurlijk moeilijker maakte dan strikt nodig. Nadat zij minstens één keer op elk veld had gestaan hield zij er mee op en maakte een lichte buiging. Ik kon niet opmaken of ze nu buiten adem was of niet.
Ik bedankte haar en liep langs de portier (die nu druk in een telefoongesprek was verwikkeld - Néé, het is nu het drukke seizoen) en liep weer naar mijn hotel.
Nu, jaren later en vele reizen verder vraag ik mij nog vaak af wat er toen zo aan mij te bekijken viel.


_____