Ik begaf mij eens naar dat cafeetje in Sneek. Er zat, gezien het uur, niet veel volk. Dat zijn de uren waar ik het meest van hou.
Maar de schakers waren er al. Diep verzonken in gepeins over hun volgende en volgende en de dààr op volgende zet. Wat mij er niet van weerhield om opbouwende kritiek te formuleren.
Tot een van hen vroeg waarom ik ineens Frans sprak, dat had ik nooit eerder gedaan. Ik besefte ineens dat hij gelijk had: ik sprak warempel Frans, de taal van Molière. Hoe was dat zo ineens mogelijk? Ik mompelde een verontschuldiging en schakelde over naar het Engels, de taal van Ian Fleming. Ik begreep geheel niet wat mij overkomen was.
`s Anderendaags, weer bij de schakers, was er niemand die nog over het voorval sprak. Ze dachten alweer diep na over hun volgende en volgende en de dààr op volgende zet en ik beperkte mij voorzichtigheidshalve maar tot eerder milde kritiek, waarbij ik wel uitkeek voor mijn taalkeuze.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten