Solidarnosc

"Hij," en dan heeft men het over mij, "heeft strakke supervisie nodig," zegt men.
Uiteraard ben ik het absoluut niet eens met die uitspraak, maar u denkt daar wellicht ook al anders over.
Ik vind dat men mij de vrijheid moet geven, mijn creativiteit moet erkennen, of, kortom, gewoon mijn gang moet laten gaan. Zo ben ik op mijn best, dat weet men héél goed. Op die manier rendeer - ja, laat ik dat woord ook maar eens gebruiken, het gaat toch om mezelf - het best.
Inderdaad, ik ben soms, eerder vaak zelfs, de lethargie zelf, maar op andere momenten werk ik voor vier. Minstens een kwart van mijn werkuren! Dan presteer ik dingen die een normaal mens niet voor mogelijk houdt. Ik zie niet in waarom dat aan banden dient gelegd. Men mag mij niet insnoeren, dat loopt verkeerd af.
Ik heb vrijheid nodig, en uiteraard ook, wat hier heet: de nodige middelen! Geld dus. Daar zou men beter eens aan denken: een onkostenrekening! Natuurlijk, dat horen zij niet graag. Het bodemloos vat, noemen zij mij! Maar wie zorgt er hier eigenlijk voor de pret? Wiens teksten komt men plunderen? Wiens brochures zijn de maatstaf? Met de middelmaat als norm komen wij er niet! Ook dat lijken zij niet te beseffen.
Maatregelen. Ja, maatregelen willen zij nemen! Wel, ik sta niet in voor de gevolgen. Het zou wel eens kunnen dat ik mijn ware gelaat toon en dàt, zij zijn gewaarschuwd, is heel lelijk en stinkt uit zijn bek!
Om kort te zijn, zij willen een gesprek met mij. Wel, daar ben ik niet in geïnteresseerd. Een ferme streep door hun rekening is dat want tot nader order voer je een gesprek nog altijd met twee! Ik ken dat, dat wat zij een gesprek noemen.

Misschien toch maar eens een vakbond aanspreken? Vanavond?