De vrouw achterop (Versie 1.1)

Zij was er ineens. Precies van pas. Zonder waarschuwing, zonder introductie. Ik heb uiteraard al veel te doen gehad met vrouwen, dus, niettegenstaande het feit dat haar aanwezigheid zo plots was, gebaarde ik van niets. Ik liet haar gewoon mee trappen. Na een kilometer of vijf, bergop, en nadat we een mooi gezamenlijk ritme hadden gevonden, sprak ik:
"Gaat het?"
"Ja hoor. Let jij maar op het stuur."
Zij trapte kranig verder.
Wat later,
"En... gaat het nog altijd?"
want het begon nu toch serieus te stijgen.
"Jazeker, nog een kilometer of drie."
Nu hijgde zij wel, maar het bleef toch soepel gaan.
Drie kilometer verderop hield zij op met trappen en we stopten.
"Waarom deed je dat nu?"
"Wat?"
"Meefietsen met mij?"
"Fietste ik mee?"
"Natuurlijk, heel krachtig en ritmisch zelfs."
"Krachtig en ritmisch?"
"Ja. Als een bedreven wielrenster."
"Een bedreven wielrenster, ik? Waar haal je het?"
"Ik heb het duidelijk ondervonden. In mijn eentje duurt dit tochtje doorgaans een half uur."
"Dat zegt toch niks."
"Hoezo dat zegt niks?"
Toen was zij ineens weg.
Zo maakte ik alweer iets mee met een vrouw met bijzondere gaven die achteraf beweert dat "dat toch niks zegt".