Geheim

"Wil je mijn geheim zien?" vroeg zij.
Ik dorst mij niet voor te stellen wat zij daarmee bedoelde.
"Je geheim?" vroeg ik klankloos.
"Ja, hier onder mijn kleren."
Ik had al wel vermoed dat daar iets te zien kon zijn. Iets menselijks, daar ben ik namelijk in geïnteresseerd, bleek gewoon dat het een geheim was.
"Ik dacht dat het om iets bijzonders ging," zei ik iets geruster.
"Ach mallerd, gewoon mijn geheim, meer niet. Kijk maar, hier vooraan, vanachter valt er niet veel te zien."
Ik keek eens rustig en ja hoor, aan de voorkant was het een behoorlijk geheim, terwijl de achterkant inderdaad minder was. Zij kende zichzelf.
"Nou, dat is wel de moeite," prees ik.
"Ja, dat besef ik," antwoordde zij terwijl zij haar geheim zelf ook nog eens goed bekeek, "alleen, ik vraag mij af hoe bijzonder mijn geheim eigenlijk is, in het licht van de eeuwigheid?"
"In het licht van de eeuwigheid? Als ik jou was zou ik mij daar niet al te veel zorgen over maken."
"Neen?"
"Neen."
"Het is toch niet zomaar een geheim?"
"Beslist niet, bedek het maar weer," suste ik.
"En jij, heb jij geen geheim?"
“Och, dat stelt echt niks voor.”