Zij was wel een hoofd groter dan ik en paste een hoedje. Dat stond haar wonderwel en dat zou ik haar ook zeggen!
"Het zit als gegoten!" zei zij evenwel eerst.
"Het staat u wonderwel," vulde ik dan maar aan.
Zij bekeek zichzelf en het hoedje vanuit allerlei hoeken in de voorhanden zijnde spiegel en leek zeer tevreden, tot zij ineens opmerkte:
"Vreemd, het knelt ineens."
"Knelt het ineens?" informeerde ik alsof ik daaraan iets zou kunnen doen.
"Ja, probeer maar," bood zij aan.
Ik zette het hoedje op. Wat een intimiteit plots, en het werd mij vreemd te moede.
"Het staat ook ù wonderwel!" slaakte zij een kreetje.
"Het zit inderdaad als gegoten," mompelde ik en ik bekeek mezelf vanuit dezelfde hoeken als hierboven in de voorhanden zijnde spiegel.
Vorsend stond zij achter mij. Zij was echt véél groter dan ik!
"Maar inderdaad, u hebt verdorie gelijk," merkte ik ineens, "Het lijkt ineens te knellen. Hier en hièr," wees ik.
"Ja hé!"
Wij waren het duidelijk eens dat het hoedje ineens ging knellen. Misschien hadden wij dan ook wel nog andere dingen gemeen?
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten