Het is ons nooit echt duidelijk geworden waarom de enige man die ooit echt heeft geprobeerd onze vrouwen gelukkig te maken is verdwenen langs een gat in de zee.
Zij die ons voorhielden getuige te zijn geweest van zijn verdwijning toonden ons om de paar weken een brief of een ansicht, als bewijs dat het hem nog steeds goed ging, maar echte bewijzen leken ons dat toch niet.
Zij vertelden ons ook dat zij de hoeders waren van zijn erfenis en dat zij ook instonden voor zijn huidig welzijn, aangezien hij ook nu nog, maar elders dan, druk in de weer was met pogingen om vrouwen gelukkig te maken. Vrouwen zijn er namelijk overal, zo werd ons op het hart gedrukt, en zij snakken overal naar geluk, voor mochten wij ons dat afvragen.
Uit de documenten en ansichten leerden wij van de ontelbaar mogelijk manieren waarop een vrouw zoal gelukkig gemaakt zou kunnen worden, en welke offers daarvoor soms nodig zijn. Maar elk document of ansicht lokte toch ook weer discussie uit.
"Begreep hij dan niet dat zijn werk hier nog lang niet af was?"
"Is hij dan niet nieuwsgierig om te weten of de vrouwen die hij probeerde gelukkig maakte het ook zijn geworden?"
"Hebben de vrouwen ginds dan meer recht op geluk?"
Omdat de hoeders zich zelf niet aan antwoorden waagden stelden zij voor dat wij alles te boek zouden stellen en dat zij dat dan door het gat in de zee aan hem zouden doorgeven, in de hoop op een antwoord. Het is op die manier dat wij, gedwongen om een en ander rationeel te overdenken alvorens het op te schrijven, stilaan zijn gaan nadenken over wat een vrouw gelukkig kan maken en dat het tot ons doordrong hoe hulpeloos wij in ons zelve graaien om op goed geluk een oplossing te vinden. Misschien moeten wij ook maar verdwijnen door een gat in de zee?
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten