De weg die Knab voor ons verzon was bevolkt met tal van gekwetste maar vriendelijke dieren die ons uit herbergen en van publieke plaatsen tegemoet snelden om onze handen te likken en ons te helpen van zodra zij daar ook maar de geringste behoefte voor in ons waarnamen.
Onze tocht verliep dan ook voorspoedig, zeker toen wij ondervonden dat aan onze veel minder nobele gevoelens en verzuchtingen eveneens tegemoet werd gekomen, zonder dat ons dat van elkaar leek te vervreemden, integendeel!
Alles verliep zo goed, ja, van dorp tot dorp haast voorspelbaar zelfs, dat wij het aandurfden onze kinderen hetzelfde pad op te sturen.
U moet zich op een dag dus onze pijn en ontreddering inbeelden toen ons werd gemeld dat zij verscheurd waren door het beest, en men ons hun doorklauwde lijkjes toonde voor het "afscheid dat des mensen is".
Knab die wij hierop uiteraard aanspraken voor verhaal, hakkelde wat en wist in tranen slechts te zeggen dat hij uiteraard niet àlles zelf verzonnen had.
Het was pas toen dat wij begrepen dat wat met onze kinderen mogelijk was, ook met onze dromen kon gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten