De man die alles zag verkleuren

Er was eens een man die alles zag verkleuren.
Overal merkte hij wel een verkleuring.
Hij merkte het het eerst op bij stoelen.
En de bijhorende mica tafel.
Daarna merkte hij het ook op bij straatstenen.
En bij duiven.
Omdat hij dacht dat het een gave was, controleerde hij zijn kunde met glas, parkeerplaatsen, de taal van boze mensen, en - daar moet je op komen! - met de lucht.
Ja hoor, alles verkleurde.
In min of meer door hem waarneembare schakeringen.
Ook bij hem thuis zag hij steeds meer dingen verkleuren.
De parkieten.
Het haar van zijn vrouw (al kan dit misschien verklaard worden), maar uiteindelijk zijn vrouw en zijn kinderen zèlf.
Hij begon zich toen zorgen te maken.
Zijn gevoeligheid voor verkleuring wees misschien op iets diepers, iets duister, iets onwezenlijk.
Iets dat slecht moest aflopen.
Zijn vrouw, die er inmiddels - volgens hem - kleurrijker bij liep dan ooit besloot om hem bij te staan, nadat zij samen overeengekomen waren dat hij zich - je weet inderdaad maar nooit - beter kon laten behandelen.
Dank zij een gedegen begeleiding slaagde de man die alles zag verkleuren er in om de dingen anders te gaan zien.
Zoals iedereen.
Zoals u en ik.
Zo werd hij alsnog even gelukkig!