Er waren eens een man en een vrouw die heel erg graag samen wilden leven, maar niet erg zeker waren of dat in hun geval wel zomaar kon en mocht, en hoe dan een en ander moest en wat dat zoal inhield. Daarom besloten zij om het te vragen aan de uil. De uil waarvan iedereen natuurlijk weet dat hij heel wijs is en heel veel dingen heeft gezien.
"Het is toch niet aan mij, een uil, om over zulke mensendingen te spreken. Jullie heersen over de wereld. Het spijt mij, maar ik kan jullie echt niet helpen."
Teleurgesteld wendden zij zich tot de vos. De vos waarvan iedereen weet dat hij heel erg sluw is en altijd op een of andere manier weet te krijgen wat hij wil.
"Wat zou ik jullie kunnen helpen. Jullie, mensen, heersen over de wereld. Zelf heb ik al vier dagen niets meer gegeten omdat de boer zijn kippen binnen houdt."
Geschrokken wendden de man en de vrouw zich dan maar tot de mier van wie zij niet helemaal zeker waren of die een en ander wel juist aanvoelde, maar waarvan iedereen wel weet dat zij een fijnmazig familieleven kent, gebaseerd op vlijt en volharding.
"Ach, wat vragen jullie nu! Jullie mensen zijn de baas hier op aarde. Het zijn wij, de mieren, die naar jullie opkijken, nee er is niets wat ik jullie zou kunnen leren. Wat hadden jullie eigenlijk gedacht?"
Steeds wanhopiger en hunkerend naar een duidelijk antwoord spraken de man en de vrouw nog tal van andere dieren aan van wie zij wisten dat die relevante levenservaring hadden, zoals de leeuw, de slang, de schildpad, de ezel, de wolf en uiteindelijk zelfs een goede draak, maar ten langen leste kregen zij door dat dit soort gesprekken geen zin had. Op die manier kwam er een einde aan het sprookjesachtige deel van hun leven en gingen zij heen om er elk voor zich het beste van te maken.
Voor de dieren was dit misschien wel een gemiste kans, maar dat zullen wij nooit weten, omdat zij inmiddels niet alleen niet meer antwoorden, maar zelfs niet meer spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten