Mijn vriendin, een bloeddorstige heerseres die al menig buurland onderwierp en zich niets gelegen laat aan wat heet "mensenrechten", wil dat ik wat meer interesse betoon voor haar werk. Zo zit zij al te vaak in haar eentje martelingen en gruwelijke verminkingen te bedenken of te luisteren naar ijselijke opnamen van de pijnkreten die haar bedenksels veroorzaken eenmaal in de praktijk gebracht, om zich daar op te inspireren voor nieuwe varianten, gefocust op weer andere lichaamsdelen.
Maar tot nu toe kan ik de boot afhouden en ik antwoord haar keer op keer dat wij onze beroepsbezigheden beter niet mengen met ons privéleven.
Haar opmerkingen of ik dan wel besef wie zij is en wat zij wel met mij zou kunnen (laten) doen beantwoord ik altijd zo eerlijk mogelijk. Dat zij een prachtvrouw is, een zachte lieve moeder voor haar kinderen, en een beschikbare echtgenote voor mij, haar man. Ik weet dat zij daarmee rust vindt en toch dankbaar is voor al de dingen die zij heeft. Niemand heeft het makkelijk per slot van rekening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten