Van de vrouw die dacht dat zij een wijfjesneushoorn was

Ik was gehaast want ik was uitgenodigd door de mooiste vrouw die ik ken en ik wist dat haar man niet huis was.
"Nu mijn man er niet is kunnen wij vrijuit praten," stak zij onmiddellijk van wal.
Die laat er ook geen gras over groeien, dacht ik nog.
"Praten? Waarover dan?"
Op een gesprek was ik niet voorbereid.
"Over uw vrouw. Mijn man heeft het mij weliswaar verboden, maar ik vind dat u het moet weten."
"Over mijn vrouw? Wat is er dan met mijn vrouw?"
"Uw vrouw stinkt!"
"Pardon? Stinkt mijn vrouw? Daar ben ik mij niet van bewust."
"Toch is het zo. Kunt u daar niets aan doen?"
Ineens begreep ik dat de geruchten die over haar, over mijn gastvrouw bedoel ik, de ronde doen, waar zijn en ik werd voorzichtig.
"Wat kan ik eraan doen? Ik heb alles al geprobeerd."
"Hebt u haar al eens gewassen? Van kop tot teen?"
"Neen, dat wil zeggen, ik heb ook dat al wel geprobeerd, maar zij verweert zich als een leeuwin. Er zijn lichaamsdelen die ik met de beste wil van de wereld niet gewassen krijg."
"Als een leeuwin, zegt u? Dan zit er niets anders op dan dat ik u help."
"Mij helpen? U? Hoe dan?"
"U nodigt mij uit. Morgen. Laat het bad tegen elf uur vollopen en leg schone handdoeken klaar."
"Maar wat bent u dan van plan?"
"Heel eenvoudig. Als wijfjesneushoorn ga ik bovenop haar zitten zodat zij niet meer kan bewegen, maar de rest laat ik aan u over, het is uiteindelijk ùw vrouw niet waar?"
Ik bekeek haar van kop tot teen en besefte dat, in haar optiek, dit plan inderdaad kans op slagen had.