"UPC, wij doen mee!"

"Vaart wel Professor!"
"Behouden reis!"
"We zijn trots op jou!"
"Dank je voor alles!"

Riepen ze van achter de balustrades terwijl ik over het tarmac naar de raket liep. Ik wuifde naar hen en genoot van mijn laatste momenten zonlicht op deze planeet.

Wie weet hoe lang het duurt voor ik eindelijk weer op aarde ben?

Het waren uiteraard vooral de vrouwen, die het hier in alle opzichten voor het zeggen hebben, die mij met spijt zagen vertrekken. De mannen, tweederangsburgers, waren duidelijk minder bezwaard en een klein aantal onder hen heeft mij dat ook duidelijk gezegd, niettegenstaande het evident is dat ik nooit zal terugkomen:

"Voor ons part ontploft je raket zodra je buiten de dampkring komt."

Dat was duidelijke taal. Subversief zelfs, indien het een vrouw ter ore zou komen.

Ik ben geen professor. Zij noemden mij zo omdat ik het eerste "ruimtewezen" ben dat hun planeet aandeed en hen, in cultureel opzicht, een aantal zaken leerde kennen waar zij anders waarschijnlijk nooit zelf op zouden zijn gekomen. Ik noem maar wat, in de muziek : de cello suites van Bach en, in de architectuur : de "Vlaamse koterijstijl". Of ook nog blogliteratuur zoals "To blog or not to blog", "Zapnimf" en "Didi de Paris!".

Kortom, ik toonde en leerde hen dat Utilitarisme èn Plezier en Comfort wel degelijk kunnen samengaan. Wat resulteerde in de educatieve slogan: "UPC, wij doen mee!"

Drie jaar verbleef ik bij hen en ik heb uiteraard begrip voor de mannen, vooral voor de ouderen, en hoe die zich voelen. Afgepeigerd. Doodmoe!

Het was nooit mijn bedoeling om ingrijpend tussen te komen in hun leefcultuur, maar toch, nadat mijn exemplaar van de Kamasutra door hun Ministerie van Volksgezondheid op miljoenen exemplaren werd verveelvuldigd en gratis opgestuurd naar iedereen die er om vroeg (en dat deden zij allemaal na het eerdere succes van Eschers' "Grafiek en tekenen"), ontstonden er weer lees- en praktijkgroepen die alle tips en standjes uitprobeerden, commentarieerden en rangschikten volgens UPC criteria die door hun centrale overheden daarna, al dan niet als van nationaal nut, geplebisciteerd werden. Toen ik doorhad hoe zwak, vooral lichamelijk, het mannelijk geslacht hier is, was het te laat om in te grijpen: de vrouwen hadden er zoveel schik in gekregen dat ik met de beste wil van de wereld (hier figuurlijk bedoeld) geen politieke coalitie meer op de been kreeg om de studie van de Kamasutra tot min of meer theoretische bespiegelingen te laten herleiden. De gevolgen waren catastrofaal: huishoudelijke taken werden niet meer uitgevoerd, de opvoeding van de kinderen begon te slabakken, een groeiende kloof tussen politiek en burger, toenemend gebruik van pepmiddelen, enz. Na twee jaar was het mannelijk deel van de bevolking de uitputting nabij. De meest voorkomende reden van zelfmoord blijkt nu excessieve verplichting tot studie van de Kamasutra te zijn Ik troost mij slechts met de gedachte dat ik hen niet leerde voetballen! Dat noodlot is hen bespaard omdat ik de buitenspelregel niet goed begrijp.

Maar goed, de helft van de bevolking droeg mij toch op handen! Een compleet échec is het dus niet. En ik heb genoeg nieuwe informatie verworven waarmee we ook op aarde ons voordeel kunnen doen!