Ik was op weg naar huis nadat ik net een nieuwe taal had geleerd.
"Spreekt u een nieuwe taal?" vroeg een klein meisje met ontzag.
"Gloednieuw," antwoordde ik trots, "ik heb ze zopas geleerd."
"U hebt zeker heel veel te zeggen." merkte zij pienter op.
Toen ik daar even diep over nadacht besefte ik tot mijn grote verbazing dat ik in feite niet zoveel te zeggen heb. Bitter weinig zelfs.
Ik voelde mij bedrogen en liep terug naar waar ik mijn nieuwe taal geleerd had. Dit was op zijn minst een aspect waarop men mij had kunnen op wijzen!
De professor keek mij vorsend aan:
"Maar luisteren dan? Hebt u dat al overwogen?"
6 opmerkingen:
Voorwaar een wijze man, die professor.
Hoe vlot dat luisteren ondertussen? Of kwam U nog niemand tegen bij wie U kon proberen... Het moet wel lukken iemand te ontmoeten die de nieuwe taal ook spreekt.
En iets zegt.
Anders heeft dat luisteren natuurlijk helemaal geen zin.
Misschien is schrijven dan nog een alternatief?
voor sodade:
Ik leerde jagerslatijn!
ik wou dat ik zulke mensen wat meer tegenkwam.
voor maarten:
Het is een kwestie van tijd te nemen voor mensen.
Had je nu maar de taal der stilte geleerd.
voor zapnimf:
De taal der stilte...
Dat is een project voor als ik met pensioen ben.
Een reactie posten