Ik werd aangesproken op straat.
"Bent u een haperende man?"
"Ja, waarschijnlijk wel."
"Waarom waarschijnlijk?"
Ik wilde doorlopen, maar hij kwam voor mij staan.
"Ik haper wel," zei hij en ja ik zag warempel een van zijn neusvleugels trillen, "ik ben ook een haperende man. Altijd wanneer ik mezelf denk te zijn haper ik, maar niemand merkt het op."
Ik had het dus wel opgemerkt, maar wist niet wat te zeggen. Mijn manier van haperen.
Geïrriteerd wurmde ik mij voorbij hem en maakte mij haastig uit de voeten.
Wie ons heeft gezien zal bij mij geen hapering hebben vastgesteld.
4 opmerkingen:
Toegegeven Blogbaas,ik heb na moeten denken over een gepast commentaar, echter haperen deed (ook) ik zeker niet.
Hm, maar ik merk dat het om een exclusief mannelijk probleem gaat.
Tja... (What's new?)
voor sodade:
Het zal uiteraard geen puur mannelijk probleem zijn. Maar ik kan in mijn tekstjes toch niet altijd (buur)vrouwen opvoeren? "Men" zou nog iets gaan vermoeden in mijn omgeving.
Neen, uitgangspunt was deze keer dat ik mij bewuster lijk te worden van mijn haperingen.
Mannen 'haperen' wel eens omdat ze niet naar het gezicht van een vrouw kijken , maar een conversatie met de borsten willen voeren en dat gaat niet altijd even vlot.
voor mystic:
I beg you pardon?
Een reactie posten