Omdat ik een dankbaar man ben schonk ik hem mijn vrouw.
Gracieus nam hij haar in ontvangst.
"U bent nu toch niet ontriefd?"
"Neen hoor. Geenszins."
Maar wat ik niet had voorzien gebeurde: ik miste haar. Steeds meer.
Al vlug verzon ik de ene reden na de andere om bij hem op bezoek te kunnen gaan en op die manier, al was het maar in een glimp, mijn vrouw te zien.
Zij paste, vond ik toch, wonderwel in zijn interieur, en de karweien die zij uitvoerde vond hij heel nuttig.
"Een echt originèèl geschenk," liet hij nooit na te zeggen, "Zelden zoiets nuttigs gekregen!"
Tot ik op een dag weer bij hem langsging en mijn vrouw nergens te bespeuren viel.
"Heb je ze niet meer?"
"Neen," gaf hij toe met schuldige stem.
Nu bent u waarschijnlijk benieuwd naar de weerslag van dit alles op mijn gemoed?
Wel ja, ik voel mij toch iets of wat bedrogen.
4 opmerkingen:
1. "La (femme) n'existe pas".
2. U voelt zich bedrogen? What about the ... Ah! Elle n'existe pas...
Je had ze toch vooraf ingepakt met een grote strik? Weggeefvrouwen verdienen dat.
Eigen schuld, dikke bult.
voor sodade:
Het moet gruwelijk zijn om zomaar vrouwen weg te geven. Of mensenhandel. Ik kan er met mijn verstand niet bij.
En "Elle n'existe pas."? Ik ben daar niet zo zeker van. Wat niet wil zeggen dat ik "haar" begrijp.
voor zapnimf:
Wie niet weet te geven, zal ook nooit wat krijgen!
Een reactie posten