Nu dacht ik u vandaag te onderhouden met een uitdagend essay vol filosofische bespiegelingen. Een monoloog over diverse aspecten van het dagelijks leven in Vlaanderen, zoals hoofdpijn en beentrekken, schemerige gevoelens, beschaamdheid, de schoonheid van de grammatica, polyamorie, sociaal dienstbetoon en wielrennen, om u op die manier toch iets of wat te verheffen en, wie weet, uw leven een andere richting te geven. Geheel zonder dwang natuurlijk.
Maar verdorie,
DE ZON SCHIJNT!!!
Een dermate zeldzaam geworden natuurkundig verschijnsel in onze contreien, dat ik maar besloten heb doelloos rond te wandelen.
Vergeef het mij, maar U hebt dus nog iets te goed!
4 opmerkingen:
wat een heerlijk gevoel, het is net als een kadootje wat je nog moet uitpakken... ;)
En ik ben in volle afwachting. Misschien iets over de vallei van niet moeilijk te bevredigen vrouwen?
voor gewebkijk:
Ja, maar ik moet héél hard nadenken over wat ik er in stop.
voor mystic:
Ja, u brengt mij op ideeën. Maar dan moet ik er wel eerst heen.
Een reactie posten