Vakbondsman

"Ik breng solidariteit!" zei hij, toen ik de deur opendeed.
"Solidariteit?" stamelde ik, "Wat een zeldzaam woord."
"Niet in onze kringen," zei hij haast scanderend, terwijl hij zijn vlag naast de kapstok zette en recht naar de keuken liep.
"Koffie?" bood ik dan maar aan.
"Dat kan er altijd in."
"Waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"Met je bij ons aan te sluiten."
"Bij u aansluiten? Waarom zou ik? In mijn situatie..."
"Omwille van de solidariteit. Wij komen voor jou op, wij beschermen jouw rechten."
"Mijn rechten? Hoe gaat dat in zijn werk?"
"Door met vlaggen te zwaaien en gekleurde sjaals aan te doen. En als het erom gaat, dan verbranden wij autobanden."
Vooral die sjaal was belangrijk dacht ik, want die hield hij om.
"Eigenlijk heb ik niet zoveel belangstelling."
"Jij hebt geen belangstelling?"
"Neen."
"Wat heb ik mij in jou vergist. Ik geloofde even dat jij ruggengraat had."
"Het spijt me."
"Pffft... de dag dat je op de keien staan moet je op ons niet rekenen. Wie niet solidair wil zijn, moet voelen!"
Hij griste zijn vlag en verliet mijn huis.
Luid zingend stapte hij tot bij de buren. Kleine middenstanders.
Het lijkt mij niet makkelijk om vakbondsman te zijn.