Ik was jong en uiteraard behept met tal van driften. Ja hoor, ik was een zoekende, dat zag u juist. Het ging mij om het hogere èn het lagere. Minuten, wat bral ik, UREN heb ik gezocht naar die ene, maar ik vond haar niet. Een die nimmer kermt binnen hoorafstand, maar zich gewoon verstrekt. Ik heb het dan maar zo gelaten. Zonder de onbekende te bekennen. Dat gaat ook.
Nu, vele jaren later gaat het mij nog altijd goed. Zonder hoog of laag of enig kermen en bekennen.
Waarom doet een mens eigenlijk al die moeite, vraag ik mij soms af?
3 opmerkingen:
hoop..?
voor gewebkijk:
Alleen maar hoop?
en om de naald van de grafiek eens lekker te laten uitslaan...
Een reactie posten