De zwanen

Op een prachtige dag als vandaag ga ik steevast naar het park. Zo ontmoette ik enkele weken geleden voor het eerst in mijn leven een buitenaardse. Hij was de zwanen aan het voederen. Wat eigenlijk niet mag.

"Wat kijkt u toch somber." sprak ik hem vlot aan.
"Dat komt omdat ik een buitenaardse ben en mijn opstraler kapot is. Nu zit ik hier vast."
"Buitenaards, zegt u?"
"Jazeker. Op mijn planeet ben ik heel bekend van radio en televisie. En natuurlijk van mijn cursiefjes in de krant."
"Maak dat de kat wijs."
"Waarom zou ik?"

Daarmee had hij een punt natuurlijk.

"En wat is dat dan met die opstraler van u?"
"Ik weet het niet precies. Hij verloor aan kracht. De straal is zo zwak geworden dat ik zelfs het dorp niet meer uitkom, laat staan de stratosfeer."
"Dat is sneu!"

Ik begreep vanzelf dat je voor dergelijke apparaten niet zomaar een reparatiedienst belt.

"Vertel eens iets over je planeet."
"Nee, daar zou jij toch niets van snappen."
"Neen, misschien niet."

Toen viel er even een pijnlijke stilte. De egoïst!

"Je weet toch dat je de zwanen niet mag voederen?"
"Mag dat ook al niet? Dat vond ik nou net het aardige aan jullie beschaving."
"Tja... Dat soort regels is er nu precies om onze beschaving in stand te houden."
"Dan zit er voor mij niets anders op dan om naar huis te gaan, kost wat kost mijn opstraler te herstellen en hier weg te gaan. Da-ag."

Dat was onze enige ontmoeting. Ik veronderstel dat zijn opstraler dus gemaakt is. Erg kan het dan niet geweest zijn.