Vals spelen

Keukenhof, Madurodam, Manneken Pis, het Atomium, de Eiffeltoren, het Centre Beaubourg, Asakusa-jinja, de Gouden Tempel, de Brug der Zuchten, de toren van Pisa, de Grand Canyon, Time Square, ...

Het zijn allemaal wereldberoemde toeristische trekpleisters waar dagelijks meutes toeristen passeren. Alleen of in groep. Miljoenen mensen moeten dat zijn. Miljoenen eendere foto's die op die plekken worden genomen. Iedere aanwezige met zijn eigen hier-sta-ik-dan kop voor de eeuwigheid vastgelegd.

Een heerlijk eerlijke vorm van fotografie vind ik dat.

Een andere vorm die ik zeker even eerlijk vind is de U-denkt-dat-ik-hier-sta-maar-ik-sta-hier-lekker-niet vorm. Tot de jaren zeventig van vorige eeuw was die ook in onze contreien zeer prominent, maar door de democratisering van het toerisme is hij bij ons wat in onbruik geraakt.

Ik bedoel de foto's genomen van mensen in een decor. U kent het wel, in Spanje bijvoorbeeld, een geschilderde pancarte van een torero in actie met een muleta, waar de enthousiaste toerist, zijn hoofd moet doorsteken, zodat het lijkt of hij de stier te lijf gaat. Dat soort foto's.
Of pancartes op ware grootte van beroemdheden waar je je dan naast kan laten fotograferen zodat het lijkt dat je naast Nelson Mandela of Tom Boonen staat.

Uiteraard kunnen veel van die zaken nu met Photoshop en dergelijke worden gecreëerd zal u zeggen. Dat klopt, maar kijk, dàt noem ik vals spelen, want de volledige naam van de
U-denkt-dat-ik-hier-sta-maar-ik-sta-hier-lekker-niet fotografie luidt:
U-denkt-dat-ik-hier-sta-maar-ik-sta-hier-lekker-niet, maar eigenlijk toch wel!

Als u nog snapt wat ik bedoel.