De lift

"Welke verdieping mag het zijn?" vroeg het liftmeisje.
"De 176ste," antwoordde de man van middelbare leeftijd.
"Verdieping 176. Alstublieft."
"De 328ste," klonk de jonge vrouw. Wat een verrukkelijk benenstelsel had zij.
"Verdieping 328. Alstublieft."
"De 413de," zei ik.
"Het spijt me," antwoordde het liftmeisje op echt zeer spijtige wijze, "deze lift gaat niet verder dan de 390ste verdieping."
"Shit," antwoordde ik, 'ik ben daarstraks drie paar sokken vergeten op de 413de verdieping."
"Komt u dan maar mee met mij," fluisterde de jonge vrouw met de verrukkelijke benen zoetgevooisd, "het is dan wel op de 328ste verdieping, maar als het alleen om sokken gaat kan ik je wel helpen."

Méér kon ik niet wensen.

Haar flat was gewoon verbluffend. Het licht, het smaakvolle meubilair, de achtergrondmuziek, de werking van de air conditioning, de zachtheid van de tapijten, allemaal perfect. Alsof zij op voorhand mijn persoonlijke voorkeuren bestudeerd had: alles, maar dan ook alles, zat er pàl op voor mij. Als ik James Bond was geweest dan had ik waarschijnlijk wel gedacht dat hier iets niet in de haak was, maar gelukkig ben ik James Bond niet. Ook niet Mike Hammer, Lew Archer, Philip Marlowe of Matt Helm. Een doodgewone burger zijn, het heeft toch ook iets fijns.

Nippend van stevig gekoelde champagne keuvelden we urenlang over muziek, literatuur, sport, kweekmethoden van tropische vissen, enzovoort. Ik kan gerust stellen dat haar smaak en mijn smaak op haast miraculeuze manier bij elkaar pasten. Alleen, die drie paar sokken die ik op de 413de verdieping had laten liggen, dat lag wat op mijn maag.

"Och, sokken was het hé!" zei ze terwijl zij mij bij de hand naar een ander vertrek leidde waar zij geruisloos de lade van een grote mahoniehouten kleerkast opende. Wel tweehonderd paar staken er in, in allerlei kleurenvariaties, allemaal netjes opgerold en op rijtjes gerangschikt als betrof het heuse edelstenen.

"Jouw smaak?"

"Prachtig," verzuchtte ik. "Schitterend gewoon."

"Als ze je bevallen, mag je ze allemaal hebben."

Ik trok haar tegen mij aan en drukte mijn lippen op de hare. Warrelend gleed haar nachtkleed op de vloer.

Op die manier beschik ik nu dus over tweehonderd paar sokken.

(kort verhaal van Murakami Haruki)