Handshaker 3.0 beta

Een van mijn interessantste uitvindingen, de handdrukautomaat, kent slechts matig succes. Om niet te zeggen dat zij gewoon genegeerd wordt.

Toch is het apparaat zeer doeltreffend om de jeugd die geen hand meer geeft de kans te bieden zich te oefenen in de ouderwetse deugd van de beleefdheid.

Op deze afbeelding ziet u hoe levensecht de Handshaker 3.0 beta er uitziet.

Bevragingen zijn altijd welkom.

Het geheim van de petomaan

Het geheim van de petomaan:
ga niet zitten, maar blijf staan!

Een behulpzaam man

Net toen ik uit schuldgevoel, omdat ik besef dat ik bitter weinig bijdraag tot het werk dat "huishouden" heet, de afwasmachine had leeggemaakt, kreeg ik een zoen van mijn vrouw:

"Omdat je toch zo behulpzaam bent!".

En zij stelde mij vrij van verdere karweien.

Schijnheilig als ik ben in zulke situaties maakte ik dankbaar gebruik van haar aanbod.

Horoscoop

Dit was mijn horoscoop voor vandaag:

Een moeilijke ochtend, die jou onderdompelt in besluiteloosheid. Je lijkt zelfs helemaal niet te beseffen dat je beschikt over een paar belangrijke troeven. Gelukkig schudt een collega je wakker.

Het klopt als een bus. Het duurde wel een uur en drie koppen koffie (Pebo weet hoe groot die zijn) voor ik mezelf op gang had getrokken en eindelijk eens aan die brochure ben beginnen werken.

Wat de troeven betreft, die zullen er wel zijn, dat besef ik wel, maar wat die precies inhouden werd mij vandaag toch niet helemaal duidelijk.

En inderdaad, om 18u werd ik door de schoonmaakster wakker geschud omdat zij het gebouw wou sluiten. Groot gelijk had zij!

K.

Het duurde een jaar voor K. had leren leven met het feit dat zij in een spiegel was veranderd. Maar eens de aanvaarding ging zij er ook voor. Uiteraard moet worden toegegeven dat de plaats waar zij hing ook wel hielp: de toiletten van Hotel Astoria in de Koningstraat. Daar waar de grootsten der aarde zich ongedwongen open stellen voor de wetmatigheden van de natuur en daarna hun handen wassen, voor de spiegel, oog in oog met K.

Zij zou voor geen geld nog haar oude ik willen zijn, of een deurmat, zoals L., of een autostuur, zoals M.

Alleen als manuscript van Franz Kafka, dàt zou zij nog overwegen!

Eventueel.

Plichtsbewust

- Kom, laten we nog een glas gaan drinken.
- Neen, deze keer niet, ik heb huwelijksplicht vanavond.
- O? Een andere keer dan maar.

Zo ben ik: ik respecteer plichtsbewuste mensen.

Sugusbrei

Toen mijn vader in 1967 in de hete Sugusbrei van de Suchard fabriek viel werd dat in het lokaal Annoncenblad omschreven als een nog veel te zoete dood voor dat rapalje. Maar hoe dan ook, het blijft mijn vader. Het deed mij in 1982 dan ook veel plezier om te vernemen dat zijn opgesteven lijk later nog werd gerecycleerd als zijnde een sculptuur van Niki de Saint Phalle, neergepoot in een park te Genève.

Voor mijn moeder was dit laatste onthutsend nieuws.

"Zo zie je maar dat iemand die tijdens zijn leven geen knip voor de neus waard was het, door een speling van het lot en met een tikkeltje geluk, nog kan brengen tot icoon. Terwijl wij sappelaars amper een menswaardig graf kunnen bekostigen voor onszelf."

Dat bracht ons op de idee om onder de groepsnaam De Vliegende Eilanders menselijke kanonskogels te worden in multi-mediale shows. Dat verhoogt onze kans op een heldhaftige of avontuurlijke dood (annex graf of gedenksteen) die blijvende indruk maakt op het nageslacht.
Het is eveneens prachtig om ons, moeder en zoon, in een volmaakte parabool, synchroon door het zwerk te zien vliegen.

An en Jan

- Wat kijk jij weer schalks An?
- Ja... Zeg Jan, zou jij iets voor mij willen doen?
- Natuurlijk An, je kent me toch! Waarmee kan ik je helpen?
- Zou je mij kunnen helpen het te doen lijken alsof wij een overspelige relatie hebben?
- Pardon?
- Ja, om Bram een lesje te leren.
- O, op die manier. Goed, maar op één voorwaarde: mijn vrouw mag het niet weten.
- Uiteraard, zo gaat dat toch met overspel!
- ... ?

Een eenvoudige uitvinding

Het mag u niet verbazen dat bloggers met een redelijke output niet alleen beschikken over een ijzeren discipline, maar eveneens over geschikt materiaal. Nu weet ik niet hoe collega's in de stiel zich organiseren, maar ik wens open kaart te spelen. Geen geheimen in onze sector is mijn leuze. Zeker niet nu mijn geheim onthuld werd door Modern Mechanix op basis van onderstaand artikel. De wervende kracht van de zuivere simpliciteit van deze europese uitvinding deed mij ogenblikkelijk overstag gaan. Er gaat echt niets boven het ambachtelijke schrijfgevoel:



Huge Pencil That Cannot Get Lost Also Has an Easy Grip

For the use of editors, writers, business men and others whose desks are covered with letters and manuscripts, a pencil so large that it can always be readily found when hidden under a mass of papers, has been introduced by a European manufacturer. Because of its size, one end generally projects when lying under a heap of correspondence. Should it, however, become entirely buried, i t s location can be quickly detected by passing the hand over the desk, when the thick shaft will be distinctly felt. About twice the length of an ordinary pencil, it has a correspondingly greater diameter, affording a good grip. The lead is of such ample size that it does not have to be sharpened frequently.

Kaarten voor geld

Ik heb geen spannend leven.

Bergbeklimmen.
Aikido.
Gedichten schrijven.
Privédetective.
Kaarten voor geld.
Schaapdrijven.
Amateurtoneel.
Koorzang.
Trapezist.

Niets brengt er echte schwung in.

Gelukkig heb ik een lieve vrouw.
Zij zorgt zo nu en dan voor opwinding.

Als ik het mooi vraag.

L

Telkens ik de trein Brussel-Gent neem denk ik aan L.

Hoe er ooit een koe op de sporen terecht kwam en wat we toen gelachen hebben.

Kort daarna nodigde L. mij uit om spaghetti te eten bij haar thuis. Het was heel lekkere spaghetti. Ik denk dat L. toen iets meer van mij verwachtte dan zonder morsen eten, maar ik was nooit een dappere man in vele zaken.

Weer wat later ging L. dood en kan ik niet anders meer dan aan haar denken op de trein Brussel-Gent, die ik nu ook weer niet zo heel vààk neem.

Sommige dingen lopen nu eenmaal verkeerd.

Mijn eerste achtervolging

Het gaat om geld!
Héél véél geld!

Daarover werd gesproken en onderhandeld in de Belga Queen in Brussel. De kosten van spijs en drank vielen in het niet tegen de inhoud van het gesprek.

Zelf was ik zo benieuwd over wat zij te vertellen hadden dat ik hen ben gevolgd. Ja u leest het goed: ik ben hen gevolgd. Mijn allereerste achtervolging.

Een makkie was het. Zij hadden niets in de gaten.

Spijtig genoeg kan ik nog altijd niet liplezen. Anders had ik precies geweten waar het geld vandaan komt en waar het naartoe gaat. Dat weet ik dus niet.

Maar ik weet wel wat ze aten!

Avontuur in de natuur

Zelfs ervaren gidsen zoals Jack Russel konden het niet garanderen, maar soms kwam de beer toch nog plots opduiken.

Lepeldief

Bereidwillig toont Willy de lepeldief de knepen van het vak.

De laatste sigaret

(Vanuit de studio aan de Reyerslaan)

- Het wordt nu muisstil dames en heren, ik vermoed dat het ogenblik is aangebroken. Over naar Siegfried...
Siegfried, jij staat nu op het podium naast de jonge Alain Verhofstadt die de laatste sigaret van West-Europa zal oproken. Een waarlijk historisch moment! Peilingen bevestigen dat dit programma even veel bekeken wordt als destijds de begrafenis van Lady Diana.

(In het Amerikaans theater)

- Ja kijkers thuis, ik sta hier naast de kleine Alain Verhofstadt die aanstalten maakt de laatste sigaret van West-Europa aan te steken met de exclusieve Dunhill aansteker van zijn vader. Een verstokt roker die vorig jaar aan kanker overleed als negenmiljoen negenhonderd negenennegentigduizend negenhonderd negenennegentigste Europeaan, waarmee hij jammerlijk de gratis staatsbegrafenis voor de tien miljoenste aan kanker overleden sigarettenroker misliep. Die eer ging zoals u weet naar de Spanjaard Ramon Humidor. Alain, waarom doe je dit toch?
- In de eerste plaats als eerbetoon aan mijn vader Siegfried, die dit zeker op prijs zou hebben gesteld. Ik zie het als een vorm van eerherstel. In de tweede plaats ook omdat ik bereid was mee te doen aan de medische experimenten die de komende twee jaar zullen monitoren hoe het voelt, op fysisch en mentaal vlak, om de laatste officiële sigarettenroker van Europa te zijn.
- Het doet je dus niks dat men claimt dat volgende week in Bulgarije de heer Bogdan Paff in aanmerking komt voor deze eer?
- Helemaal niet Siegfried. Ik kreeg gisteren nog de officiële toezegging van de Dienst Europese Volksgezondheid, dat de inspanningen van de heer Paff niet zullen worden gehomologeerd aangezien zijn inschrijving werd ingediend door zijn vrouw Irina, een notoire niet-rookster. Ik begrijp niet waarom de heer Paff niet inziet dat dit deontologisch niet kan. Deze eer kan toch niet waardig gedragen worden door een familie gelegenheidsrokers.
- Daar is inderdaad heel wat om te doen geweest. Wel Alain, ik zie dat de vlam van de Dunhill heel gelijkmatig is, ik zou zeggen, begin er maar aan.
- Dank je Siegfried. Papa, waar je ook mag zijn. Ik draag deze sigaret aan je op.

(Vanuit de studio aan de Reyerslaan)

- Ja kijkers, wij beleven nu een mijlpaal in de geschiedenis van de Europese volksgezondheid. KIJK, KIJK!!! Het is zover !!!!!!!! Daar kringelt de laatste rook !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Voortplanting

- En Emma, wat ben je nu aan het leren?
- Biologie papa, hoe zit dat eigenlijk met onze voortplanting? Wij playmobil-mensjes hebben het zo moeilijk om onze beentjes te spreiden. Hoe hebben jij en mama het gedaan?
- Maar kleine Emma toch, zoveel zorgen! Wij komen toch gewoon uit de doos.

Arts-Loi/Kunst-Wet

Een normale verkeersagent(e) heeft maar twee armen.
Dat is natuurlijk veel te weinig op het kruispunt van de Wetstraat en de Kunstlaan.

Vrolijke vrienden

Ik ben er zeker van dat er nu een generatie jonge mensen rondloopt voor wie het lied "Vrolijke vrienden" geen enkele betekenis meer heeft.

Onrustwekkend is dat.

Omdat hun en ons leven toch bestierd wordt door een generatie voor wie dat lied een soort ijkpunt van nostalgische gelijkgezindheid is.

Gevaren

Een van de grote gevaren die wij, werkende mensen, in de grootstad trotseren is wilde beren.

Goed voor één...

Op vrij jonge leeftijd kwam ik er achter dat ik veel geld of moeite kon uitsparen door voor verjaardagen geen geschenken te kopen, maar op het laatste nippertje te komen aandraven met een "Goed voor één..." bon. U weet wel, een zelfgemaakt bonnetje, waarmee je de gelukkige ontvanger een karweitje beloofd. In twee op de drie gevallen komt niemand daar later nog op terug. Met al die "Goed voor één karwei aan huis" bonnen die ik op die manier heb uitgedeeld is het in de praktijk dus enorm meegevallen.

Tot nu toe althans.

Want gisteren ontving ik een lijvig aangetekend schrijven van ene meneer D. , die ik verder van haar noch pluim ken, die de stipte uitvoering van al die beloften opeist! Hij is er blijkbaar in geslaagd al die nooit opgeëiste bonnen bijeen te krijgen en acht nu, hij heeft net een forse villa in Brasschaat gekocht, schrijft hij, het moment rijp om die te renoveren. Tal van in de loop der jaren door mij beloofde karweien passen precies in zijn planning.

Vanavond leg ik mijn vrouw uit waarom wij niet met vakantie kunnen.

Zonnebril

Van vrouwen met een zonnebril op
denk ik altijd dat ze welgevallig naar mij kijken.

Uiensoep

Dat uiensoep een afrodisiacum zou zijn geloof ik niet.
Dat zij aan de basis ligt van veel menselijke warmte dan weer wel.
Dat uiensoep lekker is lijkt mij onmiskenbaar.
Dat er mensen zijn die geen uiensoep lusten is een feit.
Dat mensen die geen uiensoep lusten iets missen dat is onweerlegbaar.
Dat dit hun ultieme geluk in de weg zou staan dan weer niet.
Dat heb je nu eenmaal met uiensoep: het is een bescheiden gerecht.

Pooier

Ja inderdaad, ik ben een pooier en wat dan nog? Ben ik daarom een slecht mens?
Daar kunt u niet over oordelen!
Ik ben niet meer dan een kleine "werkgever" en dan nog slechts deeltijds.
U moet niet geloven dat we allemaal van het geld bulken in onze branche.

Ik heb alleen Mirabel die voor mij werkt. Nu ja, werken, misschien is dat niet echt het juiste woord als je puur naar de rentabiliteit kijkt. Maar ziet u, ik vind begrippen zoals arbeidsvreugde, veiligheid, ethisch ondernemen enz. óók belangrijk. Ik ben geen kleine neringdoener die de roofbouw op zijn eigen leven en gezondheid tot norm verheft voor anderen. Wie de laatste cent uit zijn werknemers wil knijpen is geen knip voor de neus waard.

Zo wil ik onder geen beding dat Mirabel in de buurt van het station tippelt. No way, over mijn lijk! Het krapuul dat daar rondloopt! En de zatlappen!!! Ik heb haar duidelijk gezegd: "Mirabel, jij tippelt alleen maar in de Vredelaan, de Vuurkruisenlaan en de Weerstandslaan in Nossegem. Dat is een rustige buurt met beschaafde mensen. De straatverlichting is er uitstekend en als er iets voorvalt zal je daar snel op hulp kunnen rekenen. Ik heb er geen probleem mee dat je je tarief wat moet aanpassen. Jouw arbeidsomstandigheden en veiligheid zijn voor mij belangrijker dan kort geldgewin."

Toen ik dat voor het eerst zei keek ze mij ongelovig aan, maar nu na drie jaar lijkt zij toch te hebben begrepen dat ik een goede werkgever ben en haar zeker niet uibuit.

Gelukkig heb ik ook nog een job als leraar godsdienst, anders zouden wij niet rondkomen. De afgelopen drie jaar heeft Mirabel geen één klant gehad. Behalve Maria, die zevenentachtig is en verlamd. Mirabel schilt aardappelen en kookt soep voor haar. Soms doet ze zelfs boodschappen als de zoon van Maria ziek is of zo. Dat valt allemaal niet echt in haar functieomschrijving, maar kom, wie het kleine niet eert is het grote niet weert, luidt het spreekwoord toch?

Wij leven voorlopig dus hoofdzakelijk van mijn loontje. Karig, maar het lukt. Tijdens haar werkuren pas ik ook op haar zoontje, Luk, wat een lief kereltje. Helemaal zijn moeder. Ik ga ook naar de oudervergaderingen en één keer per jaar gaan we samen ( Mirabel, Luk en ik) op vakantie naar Duitsland. Gezonde boswandelingen, dat vinden wij alledrie heel erg leuk. 's Zaterdags doen wij samen boodschappen. Wie ons niet kent zou haast geloven dat wij een gezinnetje vormen.

Maar vergis u niet, ik ben haar pooier en Mirabel is mijn "meisje".

Gerookte haring!

Als bewust Darwinist houd ik mij strikt aan de Darwinistische eetregels.

In lijn met het axioma van de survival of the fittest eet ik geen niet-plantaardig voedsel (vis of vlees) zonder het recht in de ogen te hebben gekeken. Geheel gelijk onze voorouders die hun jachtprooi ook in de ogen hebben gekeken.

Nu is het de dag van vandaag niet voor de hand liggend om nog vlees en vis te kopen waaraan de kop met ogen nog vast zit. Bij de betere slager kan dit op aanvraag. In andere gevallen is de keuze eigenlijk beperkt.

Gerookte haring behoort dan ook tot mijn vaste voedingcyclus.

Net zoals in de oude tijden van de jacht is de Darwinistische keuken gebaseerd op respect! Indien ik in de ogen van wat er op mijn bord ligt een (voormalig) rijk gevuld zielenleven zou ontwaren, dan sla ik de maaltijd over en vast de rest van de dag, terwijl het dan enigszins nutteloos gestorven dier een eerlijke begrafenis wordt beschoren.

Jan en Ingrid (leerden elkaar ooit kennen)

- Wel Jan, weet jij nog hoe wij elkaar hebben leren kennen?
- Natuurlijk Ingrid. Op school. Hoe zou ik dat kunnen vergeten, er zat een wesp op mijn hoofd!
- Jààààà! Gelukkig maar dat je er geen litteken aan over hebt gehouden.

De lift

"Welke verdieping mag het zijn?" vroeg het liftmeisje.
"De 176ste," antwoordde de man van middelbare leeftijd.
"Verdieping 176. Alstublieft."
"De 328ste," klonk de jonge vrouw. Wat een verrukkelijk benenstelsel had zij.
"Verdieping 328. Alstublieft."
"De 413de," zei ik.
"Het spijt me," antwoordde het liftmeisje op echt zeer spijtige wijze, "deze lift gaat niet verder dan de 390ste verdieping."
"Shit," antwoordde ik, 'ik ben daarstraks drie paar sokken vergeten op de 413de verdieping."
"Komt u dan maar mee met mij," fluisterde de jonge vrouw met de verrukkelijke benen zoetgevooisd, "het is dan wel op de 328ste verdieping, maar als het alleen om sokken gaat kan ik je wel helpen."

Méér kon ik niet wensen.

Haar flat was gewoon verbluffend. Het licht, het smaakvolle meubilair, de achtergrondmuziek, de werking van de air conditioning, de zachtheid van de tapijten, allemaal perfect. Alsof zij op voorhand mijn persoonlijke voorkeuren bestudeerd had: alles, maar dan ook alles, zat er pàl op voor mij. Als ik James Bond was geweest dan had ik waarschijnlijk wel gedacht dat hier iets niet in de haak was, maar gelukkig ben ik James Bond niet. Ook niet Mike Hammer, Lew Archer, Philip Marlowe of Matt Helm. Een doodgewone burger zijn, het heeft toch ook iets fijns.

Nippend van stevig gekoelde champagne keuvelden we urenlang over muziek, literatuur, sport, kweekmethoden van tropische vissen, enzovoort. Ik kan gerust stellen dat haar smaak en mijn smaak op haast miraculeuze manier bij elkaar pasten. Alleen, die drie paar sokken die ik op de 413de verdieping had laten liggen, dat lag wat op mijn maag.

"Och, sokken was het hé!" zei ze terwijl zij mij bij de hand naar een ander vertrek leidde waar zij geruisloos de lade van een grote mahoniehouten kleerkast opende. Wel tweehonderd paar staken er in, in allerlei kleurenvariaties, allemaal netjes opgerold en op rijtjes gerangschikt als betrof het heuse edelstenen.

"Jouw smaak?"

"Prachtig," verzuchtte ik. "Schitterend gewoon."

"Als ze je bevallen, mag je ze allemaal hebben."

Ik trok haar tegen mij aan en drukte mijn lippen op de hare. Warrelend gleed haar nachtkleed op de vloer.

Op die manier beschik ik nu dus over tweehonderd paar sokken.

(kort verhaal van Murakami Haruki)

De elite

Kent u mensen die deel uitmaken van de elite?
Waarschijnlijk niet, maar ik wel!
Ik doe dan ook aan networking

Het is een fascinerende klasse.
Steeds netjes in het (mantel)pak.
Geurig geparfumeerd.
Altijd open voor gelijkgestemden.
Beschaafd strooiend met relevante meningen.
Behept met intelligente kinderen, de meesten hoogbegaafd.

Als hun hoofd er naar staat gaan zij zon scheppen in het zuiden.
Dat is hun goed recht, of betwist u dat?

Ik niet!

Naar het schijnt laat de elite nooit winden. Dat kan ik echter ontkennen, integendeel, ook op dat vlak doen de elite niet onder voor u of ik.

Over etiketten en etiquette

Etiketten of labels zijn kleine stukjes papier (al dan niet kleefbaar) die ons duidelijk maken waarover een boek of schrift - in de kaft met het respectievelijke etiket op - gaat. Veel meer valt daar niet over te zeggen.

Onder etiquette daarentegen begrijpt al wie een goede opvoeding genoot het geheel van de beleefdheidsregels en de omgangsvormen die het leven aangenamer en beschaafd maken. De kern van de etiquette is: rekening houden met de gevoelens van anderen en met de gebruiken in de samenleving, in alle situaties waarin mensen met elkaar omgaan. Etiquette heeft in die zin o.a. betrekking op: kennismaken, begroeten (vb. op staan wanneer men een hand geeft) en converseren, kleding, versierselen, make-up en geurtjes, gedrag aan tafel, uitnodigen, gedrag bij feestelijke gelegenheden, geschenken kiezen, geven en ontvangen, omgaan met mensen in of uit andere landen, culturen en religies, hoffelijkheid en behulpzaamheid, communicatie per telefoon en brief, communicatie via internet, inclusief e-mail en reageren op blogposts, enz.

In een gezelschap haalt u de mensen die op een adequate manier doordrongen zijn van die beleefdheidsregels en omgangsvormen er zo uit. Het zijn vaak die mensen die u het makkelijkst spontaan aanspreekt, omdat u aanvoelt dat zij u niet straal zullen negeren en/of omdat hun parfum u niet als een onoverkomelijke barrière toeschijnt. Begrijpt mij a.u.b. niet verkeerd, mensen die niet het geluk van een goede opvoeding mochten smaken zijn niet a-priori minder waard, minder interessant of minder aangenaam . Dank zij mijn goede opvoeding ken ik er een paar die... Maar kom, laat ik over mijn bronnen van schuttingtaal niet uitwijden.

Ik troost mij met de gedachte dat een beschaafde minderheid het met mij eens zal zijn: wie door het leven gaat zonder het sierlijk etiket van kennisdrager van de etiquette, die maakt het zich maatschappelijk niet gemakkelijker.

(Dit artikel kwam tot stand op bassis van een lemma in Wikipedia)

Vals spelen

Keukenhof, Madurodam, Manneken Pis, het Atomium, de Eiffeltoren, het Centre Beaubourg, Asakusa-jinja, de Gouden Tempel, de Brug der Zuchten, de toren van Pisa, de Grand Canyon, Time Square, ...

Het zijn allemaal wereldberoemde toeristische trekpleisters waar dagelijks meutes toeristen passeren. Alleen of in groep. Miljoenen mensen moeten dat zijn. Miljoenen eendere foto's die op die plekken worden genomen. Iedere aanwezige met zijn eigen hier-sta-ik-dan kop voor de eeuwigheid vastgelegd.

Een heerlijk eerlijke vorm van fotografie vind ik dat.

Een andere vorm die ik zeker even eerlijk vind is de U-denkt-dat-ik-hier-sta-maar-ik-sta-hier-lekker-niet vorm. Tot de jaren zeventig van vorige eeuw was die ook in onze contreien zeer prominent, maar door de democratisering van het toerisme is hij bij ons wat in onbruik geraakt.

Ik bedoel de foto's genomen van mensen in een decor. U kent het wel, in Spanje bijvoorbeeld, een geschilderde pancarte van een torero in actie met een muleta, waar de enthousiaste toerist, zijn hoofd moet doorsteken, zodat het lijkt of hij de stier te lijf gaat. Dat soort foto's.
Of pancartes op ware grootte van beroemdheden waar je je dan naast kan laten fotograferen zodat het lijkt dat je naast Nelson Mandela of Tom Boonen staat.

Uiteraard kunnen veel van die zaken nu met Photoshop en dergelijke worden gecreëerd zal u zeggen. Dat klopt, maar kijk, dàt noem ik vals spelen, want de volledige naam van de
U-denkt-dat-ik-hier-sta-maar-ik-sta-hier-lekker-niet fotografie luidt:
U-denkt-dat-ik-hier-sta-maar-ik-sta-hier-lekker-niet, maar eigenlijk toch wel!

Als u nog snapt wat ik bedoel.

Lifestyle

Al zijn we met z'n allen nog zulke grote mopperaars, als westerse consumenten onder elkaar mogen we onszelve toch maar hartelijk feliciteren! Daar waar een groot spiritueel gat dreigde te ontstaan door de teleurgang van de goede oude Christelijke waarden, werd dit haast feilloos opgevuld door een nieuw pakket: Lifestyle!

Waar zouden u en ik staan zonder dat permanent evoluerende richtsnoer dat ons wordt aangereikt door gespecialiseerde Tv-programma’s, magazines, boeken en gespecialiseerde handel? Alleen journalisten en politici in verkiezingstijd leuteren nog over goed en kwaad, recht en onrecht, maatschappij en barbarij, maar wij werkende mensen hebben ons daarvan onthecht!

Zo had ik het onlangs, bij het nuttigen van een van nature lichtbruisende Spa Marie-Henriette , met mijn vrouw over Barcelona als bakermat van de kookkunst (en dus paradijs voor gourmets) en Istamboel (dat kruispunt van twee culturen). We raakten het maar niet eens waarmee we meer indruk konden maken bij de collega's. Uiteindelijk kwamen wij overeen het helder en nostalgisch te houden en een city trip naar New York te boeken. Met verblijf in zo'n weergaloze retroloft in Manhattan. Op die manier houden we zelfs geld over om een biedermeiersofa aan te schaffen. Het is duidelijk dat dit de enige sofa is waarin je als op een soort schateiland ligt, met al onze boeken en klassieke muziek binnen handbereik!

Nu geef ik toe dat ik de uiteindelijke keuze wel heb gemanipuleerd dank zij enkele nuttige tips van gerenommeerde Vlaamse consultants die mij leerden respectvol te beïnvloeden. Al zal de eenvoudige wijn die geen pijn deed in de portemonnee haar ook wel over de streep hebben getrokken. Even wilde zij mij nog verleiden met een uitstapje naar de Caribische impressies (hierover moet ik mezelf trouwens nog inlezen) maar uiteindelijk voelde zij zich weggeroepen door onze democratische keuken: onze kinderen zijn gezonde eters.

De vredespijp

Onlangs ontmoette ik na jaren een oude schoolvriend. Ik was hem niet echt uit het oog verloren want zijn naam dook zo af en toe eens op in de media, maar persoonlijk contact was minstens vijftien jaar geleden.

Tot onlangs dus, toen we samen toevallig in hetzelfde café zaten uit te blazen.

- Ben jij...?
- Zeker, en jij bent B.

Wij hadden elkaar onmiddellijk herkend en raakten dadelijk aan de babbel. Alsof we elkaar nog pas vorige week hadden gezien.

- Wat doe jij tegenwoordig?
Vroeg ik, want ik wist dat hij niet meer in de uitgeverswereld zat.

- Ik ben vakbondssecretaris,
Antwoordde hij, met een gezicht alsof het even zwaar werk is als oorlog voeren in Irak.

- En? Valt dat mee?
- Tja, eigenlijk wel, maar het is werk van lange adem.
- En het onderhandelen met een werkgever, hoe gaat dat?
- Dat is een ander paar mouwen. De laatste jaren is daar zwaar de klad in gekomen. Ik vergelijk het met het roken van een vredespijp bij de indianen. Voor mij is de vredespijp een symbool van goede wil.
- Zo verschrikkelijk klinkt dat niet.
- Neen, alleen bekijk ik het zo: meestal ben ik het die de pijp koopt, het vuur aansteekt, de eerste trekjes doe en dan de pijp doorgeef. Dan begint het palaveren. Na een paar uur kom je dan tot een akkoord, of niet.
- En de pijp dan?
- Werkgevers gaan er van uit dat het een geschenk is.

VW en de Herald of Free Enterprise

Het is twintig jaar geleden dat de Herald of Free Enterprise zonk. Tal van documentaire en artikel wordt er aan besteed. De manier waarop het management van het toenmalige Townsend Thoresen de verantwoordelijkheid van zich afschoof doet mij niet geheel toevallig aan autobouwer Volkwagen denken.

Onlangs verscheen in Test Aankoop een artikel over hoe dit ikoon van Deutsche Gründlichkeit het toch presteert om twee modellen van de Fox te bouwen: een (laat ons hopen) veilige versie voor de Europese markt en een heel wat minder veilige versie voor Zuid Amerika. De normen hier zijn strenger heet het. Maar niet getreurd, in Zuid Amerika kan men de veiligheidsuitrusting altijd wel in optie kopen! Alleen, zijn die opties dan ineens veel duurder dan in Europa.

In beide gevallen éénzelfde Leitmotiv (wat is het Duits toch een mooie taal!): veiligheid is geen prioriteit.

Een interview

Ik probeer het zoveel mogelijk te vermijden en meestal lukt het ook wel. Maar zo af en toe kom ik er niet onderuit. Zo ook verleden week.

“Meneer Vlezekom, mag ik u een paar vragen stellen?”
“ Mij? Waarom?”
“ U bent toch de drijvende kracht achter de afwikkeling van tal van sociale dossiers? Het faillissement Fiat Lux! De pensioenleeftijd op 80 jaar! De introductie van verkiezingen om het koningshuis te redden! Het toelaten van huisnijverheid in de rusthuizen om de budgetten in evenwicht te houden! De aanleg van voetpaden langs de autosnelwegen om druk voetgangersverkeer binnen de stadskernen terug te dringen! U zal toch niet ontkennen dat U gedurende het laatste decennium het aangezicht van onze samenleving hebt veranderd?”
“ Vooruit dan maar, ik zie dat u uw huiswerk hebt gemaakt. Wat had u willen weten?”
“Het gaat om een interview, wij willen de lezers van Maatschappij & Stijl een idee geven van hoe u uw tijd indeelt. Een soort Dag in het leven van...”
“O, op die manier. Goed. Steekt u maar van wal.”

“Een ogenblikje, ik switch even mijn microfoon aan, (klik)”

" Meneer Vlezekom, als plenipotentiair minister is het algemeen bekend dat U, en alleen U, de drijvende kracht was achter tal van ingrijpende maatschappelijke hervormingen, maar wat onze luisteraars vooral interesseert is hoe u een normale werkdag doorbrengt?"
"Een normale werkdag begint voor mij om 04u30, dan..."
"4u30!!! Hemeltje lief, dat is vroeg!"
" Ja, dan jog ik langs het voetpad van de E40 naar mijn werk, waar ik om 5u30 toekom, een douche neem en dan onmiddellijk aan de slag ga. Doorgaans met een werklunch, want ontbijten thuis vind ik verloren tijd."
"Een werklunch!? HOHOHO!!! Dat zal wel, iedereen kent onze politici! Daar zal wel een glaasje bij horen!"
"Om 5u30 's ochtends? U overschat ons. Neen hoor, de tijd van naar alcohol riekende slemppartijen is reeds lang voorbij. Ook in politieke middens... maar bent u zeker dat u dit opneemt? Ik zie geen lichtje branden op uw apparaatje."
"Shit, u heb gelijk. Kunnen we nog eens opnieuw beginnen?"
"Ja hoor, geen probleem."
"Minister Vlezekom, onze lezers zijn benieuwd te horen hoe u, drijvende kracht achter tal van maatschappelijke veranderingen, een normale werkdag doorbrengt. Klopt het dat u en uw medewerkers al om 5u30 beginnen met vergaderen?"
" Inderdaad. Tijdens die ontbijtvergaderingen worden de prioriteiten van de dag nog eens doorgenomen en de politieke actualiteit besproken. Daarna, tussen 9 en 12 uur ontvang ik mensen. Politici, vakbondsafgevaardigden met een specifiek probleem, collega's uit zusterorganisaties, ..."
" Ik begrijp het, het échte werk dus: konkelfoezen, onderhandse deals en dies meer!"
"Neen, helemaal niet. Ik vind het gewoon belangrijk om voeling te houden met de maatschappij... bent u trouwens zeker dat u opneemt? Het lichtje brand niet meer."
"Shit, shit, shit! Nu laat die batterij het toch wel afweten zeker. Maar dat is niet erg, ik heb een goed geheugen en zal het wel onthouden. Laten we verder gaan: wat doet u dan 's middags?"
"Dat hangt ervan af. Op dit ogenblik ben ik sterk betrokken bij projecten rond gender mainstreaming. De gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen op de werkvloer. Wij bereiden net een colloquium voor."
"Ha! Daar wordt zeker heel wat gescharreld. Die jonge zelfbewuste vrouwen lusten er wel pap van naar het schijnt."
"U bedoelt?"
"Excuseer. Ik ging even mijn boekje te buiten."
"Dat denk ik ook. Ik heb niet de indruk dat u dit gesprek ernstig neemt. Laten wij het hier bij houden."
"Zoals u wil, ik heb denk ik wel voldoende materiaal."

Dit is wat er gisteren in Maatschappij & Stijl stond:

Een gewone werkdag voor minister Vlezekom:

Minister Vlezekom ontbijt nooit thuis.
Ook douchen doet hij op zijn werk.
De prioriteiten van de dag laat hij over aan zijn ondergeschikten. Hij onderhoudt zijn fysieke conditie door te joggen, wat hem bij jonge ambitieuze vrouwen geen windeieren legt.
Het is opvallend hoe hij die interesse in zijn dagelijkse werkzaamheden weet in te passen.Zijn rol in het maatschappelijk leven is nog niet uitgespeeld, maar over bepaalde ontwikkelingen in zijn privéleven rept hij met geen woord.

Jan en Ingrid gaan vreemd

- Jan, ik weet niet wat het is, maar ons huwelijk... vind je niet dat de glans er wat af is?

- De glans er wat af? Wat stel je dan voor?

- Wel, laten we vannacht doen of we elkaar niet kennen. We spelen dat we vreemdgaan!

- Vreemdgaan? Ik weet het niet hoor, daarvoor ben je mij intussen al iets te bekend.

- Ach, jij hebt geen fantasie.

De kleine vrouw

Vandaag de kleinste vrouw die ik ooit heb gezien ontmoet
Nòg kleiner en ik had van een dwerg gesproken.
Eerst was mij niks opgevallen - behalve dat zij erg mooi was - maar nadat zij mij netjes had ingeschreven kwam zij van achter de balie en ging mij voor naar het lokaal waar ik afspraak had.
Onderweg overwoog ik even of ik haar zou optillen om haar gewicht te kunnen schatten,
maar dat had ze vast raar gevonden.
Of ongepast.