¡ en de Hypothetische Trompetsmid (9)

... dan had hij gemerkt dat hij zich in 

het gezelschap bevond van een 

reuzengroot kopje met koffie en 

een droevig tuiltje tulpen. 

Terwijl Wal rustig verder at, want helemaal eerlijk had hij de inheemse producten van de weduwe van schuin tegenover natuurlijk niet met hem gedeeld, nam ¡ de tijd om eens rustig om zich heen te zien om te bekijken waar hij zich eigenlijk precies bevond. Dat zou wel eens totaal ergens anders kunnen zijn dan hij dacht!
Wat hij eerst als een geheel lege gelagzaal van een in alle opzichten oude en verweerde herberg had aanzien bleek de restauratie te zijn van een naar, zijn aanvoelen, ondergronds station. Hij had al wel eens horen spreken of iets gelezen over ondergrondse stationsrestauraties maar nooit had hij zelfs maar gedroomd dat hij er zelf ooit in één terecht zou komen. En zeker niet ten gevolge van een zoektocht naar de Hypothetische Trompetsmid.
Toen Wal even niet oplette glipte ¡ naar buiten en zonder op te letten naar welk perron dit hem zou voeren nam hij de eerste de beste roltrap neerwaarts. Om een hem onduidelijke reden wilde hij niet formeel afscheid nemen omdat hij vreesde dat er dan dingen konden gebeuren die hem van zijn opdracht zouden afleiden. Wal, zo vermoedde hij, was waarschijnlijk niet zo maar een toevallige Rus met connecties in circussen.
En zo gleed ¡ neerwaarts op de roltrap, geheel in beslag genomen door zijn vermoedens en niet oplettend voor zijn omgeving, want dan had hij gemerkt dat hij zich in het gezelschap bevond van een reuzegroot kopje met koffie en een droevig tuiltje tulpen. Die dingen zouden hem weer op heel andere vermoedens hebben gebracht. Misschien wel op de mogelijkheid dat hij in een groot ondergronds park of bos terecht zou komen waar de voorwerpen uit een troosteloos leven elkaar rendez vous geven en dingen laten gebeuren die zij in het dagelijks leven nooit zouden durven!
Inmiddels was hij al zo diep afgedaald dat hij Wal niet meer bulderend lachen hoorde.

Wordt vervolgd...