¡ en de Hypothetische Trompetsmid (6)

Zo viel het hem bijvoorbeeld op dat 

de Stenen Vis véél groter was dan hij 

in feite altijd had beseft.

12,34 uur vòòr het verstrijken van de deadline was ¡ de radeloosheid vèr voorbij. Daar liet hij evenwel niets van blijken omwille van zijn opdracht om zo gewoon mogelijk te doen. De geloofwaardigheid van vakbondssecretarissen in het algemeen en die van De Zwever in het bijzonder was wat hem betrof echter diep onder het nulpunt gedaald. Niet toevallig echter, precies op het ogenblik dat hij tot die conclusie kwam rinkelde zijn telefoon:

“Ik ben het, De Zwever, luister goed: vul een lunchbox met inheemse producten, zorg eveneens voor eetgerei, een zaklamp, een paraplu en een zwitsers mes. Ga daarmee zonder verwijl naar de Stenen Vis.”

“De Stenen Vis? Wat kan ik daar…”

“Tut-tut, onderbreek mij niet, het wijst zich vanzelf uit. Op het cruciale moment moet je je ogen sluiten en volledig op jezelf vertrouwen, volledig!!”

“M-m-aarre…”

¡ kreeg echter de kans niet om wat te pruttelen kreeg, want De Zwever haakte meteen weer in.

Een lunchbox, eetgerei, een zaklamp, een paraplu en een zwitsers mes. Toevallig had ¡ dat altijd bij de hand, maar inheemse producten?

… maar daar viel ineens zijn oog op de flat schuin tegenover… de weduwe!!!! En haar licht brandde nog!!!!!

* * *

Zonder goed te begrijpen waar hij het lef vandaan had gehaald en ook zonder zich te herinneren hoe het precies in zijn werk was gegaan, kreeg ¡ van de weduwe van schuin tegenover twee grote spieën worteltaart, vier pastinaakkoeken (haar eigen recept) en een portie aardperenpuree mee (haar nichtje was daar niet zo dol op), samen met de uitdrukking van haar grote hoop en volste vertrouwen dat een man als hij de opdracht wel tot een goed einde zou weten te brengen!

Aldus uitgerust met zijn lunchbox vol met inheemse producten, eetgerei, een zaklamp, een paraplu en zijn zwitsers mes ging ¡ op weg naar de Stenen Vis. Het was nog klaarlicht en er vielen hem dingen op die hem vroeger nooit waren opgevallen. Het feit van eindelijk in actie te komen was daar waarschijnlijk niet vreemd aan bedacht hij.

Het viel hem bijvoorbeeld op dat de Stenen Vis véél groter was dan hij in feite altijd had beseft. (¡ was zo iemand die voor zichzelf een duidelijk onderscheid maken tussen “weten” en “beseffen”!) Dat kwam natuurlijk ook door het feit dat hij er tot dan toe altijd aan was voorbij gelopen zonder er over na te denken of zelfs maar naar te kijken uiteraard. Maar vandaag, nu hem specifiek opgedragen was erheen te gaan en op zichzelf te vertrouwen besefte hij hoe lelijk het monument wel was en hoe afstotend dat tranende oog waarvan de betekenis voor iedereen ook al sinds lang verloren was gegaan.

Ter plekke begon hij zich meteen af te vragen hoe het verder moest. En maakte het feit dat hij daar rond die vissenkop ronddrentelde hem niet ook iets of wat verdacht in de ogen van de andere voorbijgangers? Had hij wel genoeg vertrouwen in eigen kunnen opdat de dingen als vanzelf hun verloop zouden nemen? Gelukkig maar, vòòr hij zich kon verliezen in zelfmedelijden en oeverloos gepieker, zag hij ineens iets glimmen, daar achterin de keel van de Stenen Vis, al zag hij niet meteen goed wat dat blinkends wel was. Een diamant? Een glasscherf? Geen van die mogelijkheden kwam bij hem op, want gebruik makende van het feit dat er net niemand in de buurt was sprong hij met een flukse zwaai in de vissenbek en zag meteen dat wat daar blonk een koperen deurklink was! En niet zomaar een koperen deurklink, dat zou wat absurd zijn, maar hij zag nu ook de loodzware lijkende deur die met die klink geopend (en weer gesloten) kon worden.

Allemachtig! Dat had hij nooit eerder vermoed. 

Wordt vervolgd...