Ons Europa

"O Jan, je hebt een Europa gebouwd, helemaal voor ons alleen!!!"
"Omdat wij het waard zijn Ingrid, wij zijn het waard."

Vraagje muziekgeschiedenis

Maak een zin met de woorden Handel en Vivaldi:

Handel in Vivaldi bezorgt heel wat mensen een behoorlijk inkomen.

Een aforisme van oom Floris

Heel wat wijsheid gaat verloren.

Werkboek voor mannen op zoek naar de ideale vrouw (9)

Na de nogal ingewikkelde en wellicht wat intellectuele benaderingen die we de vorige keren hebben voorgesteld, stellen we een meer concrete aanpak voor om je te helpen jouw ideale vrouw te vinden. De achterliggende idee is dat je hierbij het huis uit moet, misschien wel het land, en zelfs het continent. Vind je niet meteen een ideale vrouw, je doet op deze manier wel levenservaring, mensenkennis en (niet onbelangrijk) ook zelfkennis op!

Deze oefening verloopt in 6 fazen.

1. Verzin 5 à 7 vrouwennamen. Let wel: het moeten namen zijn van vrouwen of meisjes die niet in jouw omgeving voorkomen of die je “van verre” kent.
2. Zoek uit (liefst niet louter via sociale media, maar door zelf rond te vragen, waar er meisjes of dames wonen wiens namen overeen komen met de namen die jij hebt verzonnen.
3. Zodra je weet waar deze dames zich bevinden: ga er heen!
4. Leg aan elke dame uit hoe je bij hen terecht bent gekomen
5. Geef aan ieder van deze dames 3 voorwerpen (voorwerp in de brede zin van het woord) waarvan jij denkt dat ze iets zinvol over jou zeggen.
6. Wacht af. (Maar niet te lang)

Ooit is schrijver dezes begonnen aan het volgende lijstje:
* Amanda van Heel
* Helga Wörner
* Winona Lancaster
* Lulu Alvarez
* Amy Nguza
* Nina Van Aken
... en ik mag stellen dat het iets héél anders is geworden.

Niet voorbereid

Dat mijn laatste dag als 54-jarige de aandacht zou trekken 

van de geschreven pers had ik helemaal niet verwacht. 

Ik was er dan ook totaal niet op voorbereid. 

¡ en de Hypothetische Trompetsmid (9)

... dan had hij gemerkt dat hij zich in 

het gezelschap bevond van een 

reuzengroot kopje met koffie en 

een droevig tuiltje tulpen. 

Terwijl Wal rustig verder at, want helemaal eerlijk had hij de inheemse producten van de weduwe van schuin tegenover natuurlijk niet met hem gedeeld, nam ¡ de tijd om eens rustig om zich heen te zien om te bekijken waar hij zich eigenlijk precies bevond. Dat zou wel eens totaal ergens anders kunnen zijn dan hij dacht!
Wat hij eerst als een geheel lege gelagzaal van een in alle opzichten oude en verweerde herberg had aanzien bleek de restauratie te zijn van een naar, zijn aanvoelen, ondergronds station. Hij had al wel eens horen spreken of iets gelezen over ondergrondse stationsrestauraties maar nooit had hij zelfs maar gedroomd dat hij er zelf ooit in één terecht zou komen. En zeker niet ten gevolge van een zoektocht naar de Hypothetische Trompetsmid.
Toen Wal even niet oplette glipte ¡ naar buiten en zonder op te letten naar welk perron dit hem zou voeren nam hij de eerste de beste roltrap neerwaarts. Om een hem onduidelijke reden wilde hij niet formeel afscheid nemen omdat hij vreesde dat er dan dingen konden gebeuren die hem van zijn opdracht zouden afleiden. Wal, zo vermoedde hij, was waarschijnlijk niet zo maar een toevallige Rus met connecties in circussen.
En zo gleed ¡ neerwaarts op de roltrap, geheel in beslag genomen door zijn vermoedens en niet oplettend voor zijn omgeving, want dan had hij gemerkt dat hij zich in het gezelschap bevond van een reuzegroot kopje met koffie en een droevig tuiltje tulpen. Die dingen zouden hem weer op heel andere vermoedens hebben gebracht. Misschien wel op de mogelijkheid dat hij in een groot ondergronds park of bos terecht zou komen waar de voorwerpen uit een troosteloos leven elkaar rendez vous geven en dingen laten gebeuren die zij in het dagelijks leven nooit zouden durven!
Inmiddels was hij al zo diep afgedaald dat hij Wal niet meer bulderend lachen hoorde.

Wordt vervolgd...

Het verdwenen Kerstverhaal

... wat nog overbleef van het verdwenen Kerstverhaal.

* * *

Een ander mens

“En, al klaar met je voornemens voor het nieuwe jaar?”
“Yep! Volgend jaar leer ik judo, kendo en vestzwaaien. ”
“Mooi, en je laat ook een snor groeien en koopt een strooien hoedje als ik de foto mag geloven?”
“Inderdaad, ik wordt een ander mens!”
"Zo ken ik je!"

Jong geleerd!

"Ja, soms maak ik mij toch zorgen over hoe we onze kinderen hebben opgevoed."
"Maar Ingrid toch, waarom altijd zo bedrukt, we hebben hen toch onze eigen normen en waarden meegegeven. Die hebben ons toch ook recht gehouden? Dit is nu ieder jaar rond kerst dat je daarmee afkomt, kijk toch eens hoe zij zich uit de slag trekken!"
"Denk je?"
"Absoluut!!"

Werkboek voor mannen op zoek naar de ideale vrouw (8)

(De grammatische aanpak)

De ideale vrouw zoeken is als zinnen schrijven: woord voor woord. Ook dat valt niet uit de lucht: je stelt je iets voor, je droomt ergens van, je hebt je een beeld gevormd, …. en je beschrijft dat volgens een bepaalde logica, een volgorde, een opbouw... met zinsbouw. Maar er is al in het begin een consistent beeld. Misschien is dat aanvankelijk slechts een aanvoelen, een vaag besef. Misschien verwoord je het wel in de zin van te weten wat het allemaal niet is voor jou, eerder dan wat het allemaal wel is.

Het is op deze gedachte dat de volgende oefening is gebaseerd:
een oefening waarmee je met jouw bewuste “idee van” actief op pad gaat naar een steeds idealere vrouw. Elke vrouw moet je zien "als een woord in de zin” van hoe je jouw leven met jouw ideale partner ziet. Die idee van wat voor jou een ideale vrouw is vorm je helemaal zoals je zelf wil: realistisch, extravagant, feeëriek, emotioneel, erotisch… maak het zelf maar uit.

Richt je op niet al te veel vrouwen, een achttal is als maximum ruim voldoende, maar ga ook niet voor minder dan vijf!

Elke vrouw waarop je je richt moet wel dichter bij het beeld, de idee, komen van wat dat past bij jouw ‘visie’ ( in jouw “zin”) op de voor jou ideale vrouw. Elke volgende vrouw moet iets toevoegen bij wat je bij de vorige nog niet had. Wees coherent. Eigenlijk is het grammatica.

Bedenking

"... dat heb je toch maar weer mooir bedacht!"
"Ja, en dan te weten dat er nog zoveel mooie dingen te bedenken vallen."
"O ja? Zoals wat?"
"Dat bedenk ik nog wel eens."
"Spannend!"
"Maar je mag gerust ook eens wat bedenken hoor."
"Ik, maar wat als ik bedenk wat jij zou gaan bedenken? Ik wil niet in jouw vaarwater komen hoor."
"Geeft niet, ik ken je. We zijn vrienden."
"Hoe bedenk je het!"

Rechtvaardigheid

"Rechtvaardigheid is als een wenend kind, soms kan je het negeren, soms niet!" "We zijn hier voor andere zaken Bobbie."

¡ en de Hypothetische Trompetsmid (8)

Nellie Enikbenrus, die optreedt in tal van circussen
overal ter wereld als paardentemster

Nadat zij zich wederzijds hadden voorgesteld viel er een stilte. Een stilte die een hele tijd duurde en die voor ¡ steeds stiller leek te worden, tot hij ze zelf doorbrak:
“U heet dus Wal en u bent Rus?”
“Nee, ik ben geen Rus, ik heet gewoon Wal Enikbenrus. Ik ben van hier. Heel mijn leven al was ik van hier. Geboren en getogen. Dank zij de lucht en mijn ouders ben ik wie ik geworden ben. Net als mijn zus, Nellie Enikbenrus, die optreedt in tal van circussen overal ter wereld als paardentemster. En ik weet bovendien drommels goed waarom ik hier ben, dat kan jij van jezelf niet zeggen dacht ik zo.”
Dat was helemaal waar, dacht ¡ en hij gaf het meteen ruiterlijk toe.
“Dat is waar, tot voor kort dacht ik precies te weten wie ik ben en wat ik wilde met de weduwe van schuin tegenover, maar sinds die kwestie met de Hypothetische Trompetsmid lijkt alles iets anders te zijn dan wat het leek te zijn.”
“Je zou je eerst en vooral moeten leren duidelijker uit te drukken. Slechts twee woorden gebruiken als er maar twee nodig zijn, bedoel ik.”
“O ja?” antwoordde ¡ die maar vaag begreep wat Wal bedoelde.
“Zeker, zo heb jij bijvoorbeeld zin om van de inheemse producten van de weduwe van schuin tegenover te proeven, maar je bent te bedeesd om het te vragen of initiatief te tonen, maar dat hoeft toch helemaal niet: kom hier, tast toe!”
Met deze woorden schoof Wal hem met een vette knipoog zijn lunchbox weer toe.
Samen keuvelend over het leven aan deze en gene zijde van de Stenen Vis, bedacht ¡ ineens dat hij misschien net iets heel belangrijks had geleerd. Iets wat hem nog zou kunnen helpen op zoek naar de Hypothetische Trompetsmid. Hij hoopte dat hij het zou kunnen onthouden.

Wordt vervolgd...

Knikkeren

Ik kwam bij de boom van het liegend jongetje. Hij zat zoals steeds bovenin op de laatste tak die hem nog kon dragen. Ik vroeg hoe het met hem ging. Of het goed met hem ging. Zegt hij ja, dan ben ik tevreden, alsof ik toch iets goed beteken. Het gaat ook altijd goed met hem en zegt hij van niet, dan maak ik er mij beleefd met een ontwijkend antwoord van af. Dat de zon niet elke dag schijnt of iets dergelijks. Ik kijk wel uit het niet nog erger voor hem te maken dan hij het beschrijft. Ik kan er uiteindelijk ook niks aan doen dat het wat minder gaat met het liegend jongetje. Hopelijk heeft hij een liefhebbende moeder. Hij zegt van niet. Ik vind dat hij wat minder zou moeten liegen, dat zou zijn leven heel wat vergemakkelijken. Hij zou bijvoorbeeld vaker uit de boom kunnen komen en knikkeren.

De man die ook naar de woestijn ging

“Voor hoe lang was u ook alweer naar de woestijn?”
“Ach, dat moet toch een dag of veertig geweest zijn, al raak je daar al snel de tel kwijt.”
“Véértig dagen? En wat hebt u daar dan uitgevoerd?”
“Ik wilde ook wel eens stemmen horen, iets meemaken dat leiding zou geven aan mijn leven.”
“Had u dat dan nodig?”
“Ja.”
“En?”
“En wat?”
“Hebt u iets gehoord?”
“Ja hoor, talloze keren.”
“En waarover ging het?”
“Dat weet ik niet precies, het was eerder een soort pijnlijk gebrul.”

Gekleed

"Nee schat, ik zal er niet op gekleed zijn."

Werkboek voor mannen op zoek naar de ideale vrouw (7)

- De "blijvende raadselachtigheid" - 

Een van de belangrijkste rollen, zo niet haar belangrijkste rol, die jouw ideale vrouw in je leven speelt is om op een blijvend raadselachtige manier altijd weer op onbegrijpelijke wijze, maar telkens ook weer heel evident, in relief te zetten wat jullie gemeen hebben, hoe incongruent of onverwacht dat ook is. A.h.w. het aanhouden van jullie gemeenschappelijke grondtoon.  

De oefening in dit geval is dat je een aantal elementen combineert en een context creëert die je een idee kan geven van de blijvende raadselachtigheid die jou met een bepaalde vrouw kan verbinden, die elementen zijn:

- een ideale vrouw

- een voorwerp

- een tekst of citaat.

Het maakt niet uit hoe of waar je elk van de drie elementen opduikelt en of ze momenteel dicht of ver staan van jouw levenssfeer. 

(Inspireer je vb. op onze illustratie, weliswaar uit de angelsaksische wereld, om te begrijpen wat we bedoelen.)

Je kan bijvoorbeeld beginnen met een vrouw die je heel toevallig hebt ontmoet. Uiteraard moet zij jou “iets doen”, iets teweeg brengen, een soort raadselachtigheid uitstralen dus (al is dat met de meeste vrouwen zo wie zo wel het geval).

Daarna moet je deze vrouw combineren of in verband brengen met een voorwerp en met een tekst of een citaat. 

Overweeg goed hoe je dat doet: 

Laat je het aan het toeval over? 

Ga je tewerk via associatie? 

Wordt het een metafoor? 

Of zoek je het in het absurde?

Eens je een combinatie hebt dien je jezelf de tijd te laten om na te denken hoe deze combinatie voor jou werkt, 

“What makes it tick?”

Zijn er concrete  verbanden? 

Gaat er iets didactisch van uit? 

Of omgekeerd, is het nonsensicaal maar poëtisch? 

Deze oefening draait rond het intuïtieve. Ga dus niet te logisch te werk: vermijd clichés en laat je al helemaal niet leiden door de geplogenheden van jouw omgeving en je opvoeding. Jouw ideale vrouw hoeft heus niet jouw religieuze opvattingen te delen, bijvoorbeeld.

Bedenk dan tot slot hoe je je drie elementen samen kan brengen in één en dezelfde ruimte. 

Het staat je vrij die ruimte te kiezen. Dat hoeft zeker je slaapkamer niet te zijn. 

Indien die drie elementen binnen één en dezelfde ruimte werkelijk inter-ageren let dan goed op volgens welke dynamiek dit verloopt: eisen zij elk voor zich een een duidelijk aspect van de ruimte op of spelen zij op elkaar in, verglijden zij zelfs in elkaar?

Analyseer hoe de interactie tussen de drie door jou samengebrachte elementen ook op jou inwerkt. Trek hieruit de juiste besluiten. Het is een eerste stap.

Een aforisme van oom Floris

Als je maar één keer zou leven, wat zou je dan het belangrijkst vinden?

De vrouw met de bevalligste stem op aarde

Ik lag bedwelmd in de kofferbak van mijn auto. U zal nu wel willen weten hoe dat kwam. Laat ik een lang verhaal kort houden. Ik ontmoette toevallig de vrouw met de bevalligste stem op aarde en zij heeft zich niet als dusdanig aan mij voorgesteld. Dus toen ze begon te praten raakte ik helemaal in haar ban. Ik neem het haar niet kwalijk hoor. Achteraf beschouwd was het zelfs een aangename ervaring, ik wil het best nog eens meemaken. Met het risico dat zij mij opnieuw in mijn kofferbak achterlaat. Of op een open veld. Eens bedwelmd heb je daar geen zeggen meer over.

¡ en de Hypothetische Trompetsmid (7)

Uit behoedzaamheid hééél langzaam en zééér traagjes draaide ¡ de koperen deurklink naar beneden en er goed voor zorgende dat hij niet het minste geluid maakte duwde hij voorzichtig de deur, die trouwens veel minder zwaar was dan zij er uitzag, open. Tot zijn opperste verbazing bevond hij zich pardoes in de geheel lege gelagzaal van een in alle opzichten oude en verweerde herberg. Buiten was het donker en het rook er naar gerookte of gepekelde vis. Op een of andere manier, zo begreep hij, was de zee dichtbij. Hij dacht ook dat hij helemaal alleen was tot...
“Ha, die ¡! Daar ben je dan eindelijk!!” klonk achter hem de stem van een man die, toen hij zich omdraaide, iets of wat weg had van een gepensioneerde kapitein op de lange vaart en daar niet meer mee vereenzelvigd wenst te worden.
“Ik wacht hier al weken op jou!!!”
Aangezien de kerel zijn naam bleek te kennen gaf ¡ geen uitleg over het hoe en waarom van het tijdstip waarop hij hier was terechtgekomen.
“Je hebt toch de lunchbox met inheemse producten bij je?”
“Uiteraard, waar zie je mij voor aan?” antwoordde ¡ blij dat hij zich dan wel niet als stipt, dan toch als niet verstrooid kon voordoen.
“Geef op, ik scheur van de honger en ik ben die gerookte en gepekelde visgerechten zo beu als koude pap.”
“Wat die kerel, die zich niet eens voorstelt, ook vraagt,” zo besloot ¡, “ik geef hem beslist niet àl mijn inheemse producten. De weduwe heeft ze met zoveel liefde voor mij meegegeven….” en hij maakte aanstalten om de inhoud van zijn lunchbox gewoon eerlijk te verdelen.
“Wat krijgen we nu?” beet de man die nog altijd iets weg had van een gepensioneerde kapitein op de lange vaart en daar niet meer mee vereenzelvigd wenst te worden hem toe, “wie denk jij wel dat ik ben? Ik zei toch dat ik scheur van de honger?”
“Sorry, sorry,” verontschuldigde ¡ zich haast fluisterend, “het is omdat ik ze van de weduwe van schuin tegenover kreeg en ze inmiddels enige emotionele waarde voor mij hebben gekregen.”
“Ja, dat begrijp ik wel,” antwoordde de man ineens een stuk vriendelijker, “maar het is voor de goede zaak toch? Dat vertelde vakbondssecretaris De Zwever althans, of niet?”
“Zeker, dat staat vast!”
“Goed dan, en trouwens: ik heet Wal en ik ben Rus. Ik ben dagelijks onderhevig aan stortgolven van geweldige ideeën en invallen.”
“En ik heet ¡!” antwoordde ¡ totaal overbodig.

Wordt vervolgd...

Vroom

Van zodra ook wij daartoe de leeftijd hadden
zijn wij de hemelreiksters gaan begluren
in de wetenschap dat naarmate zij hoger reikten
hun rokken mee opgingen.

Wat wij toen nog niet begrepen was
dat dit allemaal deel uitmaakte van
het eeuwige gebed.

Het zou nog jaren duren voor wij op onze beurt
begonnen zijn met bidden. Bidden om altijd
méér te mogen bidden.

Tot dan de tijden kwamen waarin wij ons
zijn gaan afvragen of wij wel genoeg hebben gebeden.

Maar vroom? Nee, vroom zijn wij nooit geweest.

Jan en Ingrid

"O Jan, kijk wat ik hier vind, dat slingert hier nu al jaren rond..."
"Ja, ik weet nooit hoe ik aan zoiets moet beginnen."

De landingsbanen van Europa

"Denk je dat we hiermee wèl Europa bereiken?"
"Zeker, Europa is een oord vol verlichte landingsbanen." "En de mensen zijn er hol?" "Natuurlijk, luister maar eens goed naar wat ze zeggen!"

Werkboek voor mannen op zoek naar de ideale vrouw (6)

(Werk aan jezelf!) - Mannen durven onder elkaar wel eens dingen zeggen zoals: “Zij straalt echt iets uit”! Zij hebben het dan over “een zekere warmte", "een rust", ja zelfs over “feminiene wijsheid”, … Sommigen mannen ervaren deze dingen zelfs als een bepaalde soort kleur.

Of een en ander wel op manier werkt is niet duidelijk, maar iedereen (in elk geval mannen) begrijpt wat er mee bedoelt wordt. Of zij meent te begrijpen wat er begrepen moet worden.

Welnu, als het klopt dan werkt het uiteraard ook in omgekeerde zin! De opdracht nu is dat je aan je eigen uitstraling werkt. Denk na over hoe jij overkomt als man! Vraag je af of je je goede eigenschappen wel genoeg in de verf zet?

Wees je bewust van:

• welk hemd je bij welke gelegenheid draagt
• de kleur van je pak en bijhorende schoenen
• de vorm van je gebit
• de toonhoogte waarop je spreekt
• hoe vrijgevig je echt bent
• …

Vraag aan vrienden of collega’s, of ook aan volslagen vreemden hoe jij overkomt. Stemt hun antwoord wel overeen met hoe jij jezelf ziet en hoe jij denkt over te komen? (Vertel hen ook hoe zij op jou overkomen, dan gaan zij het nut van deze oefening ook inzien)…

Als je het moeilijk vindt om jezelf te tonen zoals je bent, besef dan dat je misschien andere kleren of attributen nodig hebt. Trager moet spreken. Niet nodeloos heeft te liegen, enz.

Als man leen je natuurlijk niet zomaar de broek van een vriend, maar in tweedehandszaken vind je vaak precies wat je nodig hebt. Of je kan ook aansluiten bij een toneelvereniging, vaak beschikt die over heel wat attributen. Bovendien is het zeker dat ook daar ideale vrouwen actief zijn die jij zeker wil leren kennen. Eén ding zul je alvast gemeen hebben.

Weerspiegel

Ik was al zo goed als veranderd in een plas. Daar ging vanzelfsprekend heel wat aan vooraf. Dat zit zo:

Lang was ik omgeven door kijvende mensen en die gaven mij nooit de kans om uit te groeien tot een stevige rots in de branding. Integendeel, zij gedroegen zich als strenge oevers. Misschien had ik wel hetzelfde gedaan als ik dat had gekund.

Maar ik bleef vloeibaar en kolkte overal omheen. Jazeker. Ooit heb ik gekolkt. Dat herinner ik mij wel degelijk.

En nu was ik dus in een plas veranderd, of laat mij zeggen: geëvolueerd. Mijn belangrijkste troef is tegenwoordig dat ik weerspiegel.

Oefeningen in helderziendheid

Aangezien ik in zijn algemeenheid helderziendheid toch wel beschouw als een eigenschap waarmee een mens zijn voordeel kan doen heb ik er mij jarenlang op autodidactische manier op toegelegd de gave bij mezelf te ontwikkelen.

Dat deed ik door twee à drie keer per week een uur of twee, want het is een vermoeiende geestelijke inspanning, op de hoek van een straat post te vatten en mij te concentreren op wie of wat er van achter die hoek aanstonds zou komen aanlopen.

Een kind op een rode fiets

Een ruiter te paard

Een man met tandpijn

Een straathond

Een ambulant verpleegster

Een politieagent

Twee politieagenten

Mijn vader

Een lokaal actief politicus

…

Ik moet achteraf toegeven dat ik er veelal, om niet te zeggen altijd, grandioos naast zat. Op die ene keer na dat er inderdaad iemand (m/v) van niet kaukasische oorsprong tevoorschijn kwam.

Uiteindelijk ben ik met de hele oefening opgehouden toen ik op een dag ineens oog in oog stond met een dame (?) die ik al maanden probeerde te ontlopen en van wie ik de kans om haar uitgerekend dààr tegen het lijf te kunnen lopen blijkbaar danig had onderschat. Ik heb mij snel uit de voeten gemaakt en heb haar sindsdien nooit meer gezien. Dit laatste heeft uiteraard niets meer met helderziendheid te maken.