Meteen van toen we samen begonnen op te trekken wist ik dat Anja een heel bijzonder meisje was. En ja hoor, op een dag kwam ze thuis met haar hand diep in haar zak.
"Wat heb je daar?"
"Ik heb iets uitgevonden."
"Ja? Wat dan?"
"De nacht!"
En tegelijk haalde zij wat zij de nacht noemde tevoorschijn.
Het werd meteen donker in huis en samen keken we naar de sterren die in de nacht te zien waren.
"Machtig!" was het enige wat ik zeggen kon.
"Ja hé," lachte ze, terwijl ze de nacht snel een paar keer in en uit haar zak haalde.
"Om te tonen hoe prachtig opeenvolgende nachten zijn!"
Ik was er helemaal duizelig van.
"Gaat dit nu iets veranderen tussen ons?" wilde ik weten.
"Ja, voortaan slapen we alleen `s nachts samen. Wat ik overdag doe moet ik nog bekijken."
Het spreekt vanzelf dat ik daarmee kan leven.
__________