Ineens was de kabouter gestorven. Hij had tijdens zijn leven zoveel dingen voor mij gedaan en opgelost dat ik mij nu verplicht voelde om hem een heuse begrafenis te gunnen. Zelfs als dit betekende dat ik dit verdoken en wat in het verborgene levende ras aan de belangstelling van de mensheid zou blootstellen.
"Dat ik ben wie ik nu ben heb ik aan hem te danken. Ooit redde hij mij zelfs het leven door het raam open te zetten toen de waakvlam uitdoofde," snikte ik.
"En mij leerde hij het relatieve van de filosofie," zei ineens een van mijn gasten.
"Hij leerde mij de goedheid van de dieren," sprak toen een ander
"Hij kon met mij over wetenschap praten alsof ik daar alle verstand van had," bekende een derde.
"Sommige sprookjes zijn wààr heeft hij mij bewezen!" klonk het achteraan.
"En ik heb leren leven met mijn fouten en gebreken!" snikte weer iemand ergens in de zaal.
Zo bleek iedereen hem gekend te hebben en werd het mij duidelijk dat hij veel harder gemist zou worden dan ik had gedacht. Bij de koffie hadden we het er over hoe het mogelijk was dat hij voor elk van ons iets anders had betekend.
__________