Om een mij onduidelijke reden opende zich eens een grot toen ik daar toevallig voorbij liep. Een in licht badende figuur omringd door kleine wezentjes met flinterdunne vleugeltjes trad naar buiten en keek mij met een warme glimlach aan. Wat overweldigend, dacht ik, wie kan deze man toch zijn. Nooit eerder was mij iets dergelijks overkomen of had ik iemand ontmoet in omstandigheden die hier maar in de verste verte op leken. De man liet zich ook aanraken, wat een indruk gaf van mogelijk geluk en innerlijke rust. Het was echter dan echt. Zo echt dat in feite de omgeving ineens onecht leek. Gekunsteld en vals. Zelfs zo dat ik heel even dacht dat de man hier per vergissing moest zijn.
Enkele dagen later liep ik weer langs de grot omdat ik op een tweede ontmoeting hoopte. Maar hij verscheen niet meer. Ik liep wat rond in de omgeving en nam ook een kijkje in de grot maar niets wees er op dat hier in de afgelopen dagen of weken een levend wezen had bevonden of zich had gemanifesteerd. Geen voetsporen, geen eetresten, geen echo van vleugelgeklap.
Gerustgesteld ging ik weer naar huis. Ik heb genoeg gelezen over tot wat dit soort dingen de mens voert.
__________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten