Zij vroeg mij wat ik toch altijd zocht in de duisternis van mijn ziel. Ik antwoordde dat mijn ziel helemaal niet zo duister is.
"Hoe kan dat nu?" wierp zij tegen, "U gebruikt steeds woorden als "geluk", "zalm", "brood" en "ik"?"
Ik begreep in het geheel niet wat zij daarmee bedoelde.
"Dan moet u toch wel duisternis kennen in uw ziel?"
Ik probeerde haar uit te leggen dat zulks helemaal niet op duisternis in mijn ziel wees, omdat ik ook vaak woorden als "desalniettemin", "evenwel", "ofschoon" en "misschien" gebruik. Wat toch heel wat alternatieve zienswijzen impliceert in mijn oeuvre?
Zij verontschuldigde zich meteen voor het feit dat zij mij zo verkeerd had ingeschat en mij daarenboven daarmee had lastig gevallen.
"Ach, dat geeft niet," verzekerde ik haar, "Een mens laat zich snel leiden door zijn indrukken en dat levert soms mooie vriendschappen op. Zelfs al heb ik geen duistere ziel!" voegde ik er met een knipoog aan toe. Toen wilde zij mij tot afscheid nog een hand geven terwijl ik eigenlijk op een zoentje op de wang had gerekend. Niet meer dan een klein misverstand bij het afscheid.
__________