Omdat ik mij niet goedschiks huldigen liet deden ze het kwaadschiks. Mijn argumenten waren niet langer van tel. Door vier potige vrouwen werd ik uit mijn huis gesleurd en publiekelijk op een in zilverpapier verpakte toiletpot vastgebonden.
Mijn inzet voor de gemeenschap (de aanleg van openbare parken, het plaatsen van zitbanken in winkelwijken, het vrijwillig getuigenis afleggen wanneer ik vluchtmisdrijven had waargenomen, enz.) hadden uiteindelijk de aandacht getrokken en diverse actiegroepen het leven doen zien voor wie huldiging de enige vorm van respect leek te zijn die een man als ik verdien.
Nu ben ik inderdaad een ijveraar van het goede in het openbaar leven, maar of ik hiervoor gehuldigd hoorde te worden heb ik nooit ingezien. Ik deed het graag allemaal, zonder politiek oogmerk of winstbejag.
Maar daar zat ik dus vast op die pot en werd een hele dag gehuldigd. Door zingende kinderen (die tweestemmig het gelegenheidslied Dank u voor het zebrapad zongen en door de oudste inwoner van onze gemeente (die mij nog had gekend in de tijd dat niemand durfde te voorspellen hoe het met mij aflopen zou.)
"Een rolator met opbergvak ter beschikking in de bibliotheek, hoe kom je er op?"
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten