Bij ons in de straat kennen ze mij als de messenwerper. Elk voor zich kan dat desgevraagd ook staven. Door vertoon van een litteken, een gehavend raamkozijn, een foto van een achter in de tuin ten grave gedragen huisdier. Steevast hoort bij zulk een memento een verhaal dat men u ook gaarne zal vertellen. Dat was vroeger wel anders natuurlijk, toen alles nog ongeschonden was. Maar toen was ik ook nog geen messenwerper. Mij er zelfs niet van bewust dat ik dat in mij had en het ooit daadwerkelijk zou worden.
U bevraagt zich natuurlijk waarom ik u dit vertel? Daar kan ik inkomen, want het is niet alledaags, samenhorigheid onder buren.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten