Ik kende eens een bijzondere vrouw die zielsveel van mij hield maar dat nooit met zoveel woorden gezegd heeft tegen mij. Aangezien ik een man ben die zulke dingen totaal niet aanvoelt moet zij wel enorm eenzaam geweest zijn.
Op een dag zonk zij in een diepe coma nadat zij zich verslikte in een glas zuiver appelsap, dat ik gekocht had op de markt van een oude, verrimpelde heks die het mij had weten te verkopen met de uitleg dat "dit appelsap gewaardeerd werd omdat het goed was om vriendschappen te onderhouden en daarom geliefd bij mensen die daar niet goed in zijn".
Ik dacht eerst dat mijn vriendin gewoon van de warmte was flauw gevallen, want het was al dagenlang bloedheet weer, en in mijn zoektocht tussen haar spulletjes naar reukwater, om haar weer bij te brengen, stootte ik op haar dagboek waarin ik las wat zij voelde voor mij en wat zij allemaal hoopte en in mij zag, maar ook wie zij in werkelijkheid was. Hoe zij niettegenstaande tal van avonturen met zeven dwergen en een huwelijk met een prins toch nooit het ware geluk had mogen proeven en hoopte ooit te kunnen berusten in het leven zoals het kwam en te kunnen genieten van de eenvoudige dingen in het leven.
Overmand door onmacht en ook wel spijt heb ik haar toen zachtjes op de lippen gezoend en haar man, van wie zij ondanks alles toch niet was gescheiden, gewaarschuwd, zodat die het nodige kon doen om haar in een verzorgingsinstelling op te laten nemen nadat bleek dat er weinig was waarmee de wetenschap haar echt helpen kon.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten