Er was eens een man die in een bokaal leefde. Hij leefde daar samen met zijn vrouw en kinderen. Bokaalman en zijn gezin wisten niet beter of de bokaal was er om hen te beschermen.
Maar bokaalman op een dag omhoog keek merkte hij een paar ogen op dat hem van buiten de bokaal aanstaarde! Met één klap veranderde zijn kijk op het leven en werken in de bokaal en hoe het nu verder moest met de toekomst van zijn kinderen.
Die avond vertelde hij zijn vrouw meteen over wat hij had gezien en de zorgen die hij zich ineens maakte.
"Ach man, pieker toch niet zo," antwoordde die, want zo'n karakter had hij wel, "Wij doen toch alles volgens het etiket?! Dat is het enige wat we moeten doen, ons daar naar schikken en dan blijft alles goed toch?"
"Etiket? Welk etiket?"
"Het etiket op onze bokaal dommerd!"
"Maar dat kunnen wij van hieruit helemaal niet lezen, hoe kunnen wij pretenderen te weten wat daar op staat? Trouwens, hoe komt dat etiket daar?"
"Ja, dat weet ik ook niet. Waarschijnlijk door diegene die ons in deze bokaal heeft gestopt. Maar we wonen hier al generaties heel gezellig, dat zal dus wel kloppen met het etiket toch?"
Op die manier kreeg hun gesprek filosofische dimensies die de man nog veel enger vond dan het paar ogen dat hem die middag had aangestaard. Hij voelde de drang om kost wat kost te weten te komen wat er op het etiket stond en wie dat daar had opgeplakt nu steeds sterker worden, en dat was nog maar het begin, zo vermoedde hij ergens heel diep in zichzelf.
"Wat krijgen we nu!?" dacht ineens de man van wie het paar ogen zo af en toe eens in zijn bokalen keek, en werktuiglijk las hij nog eens na of het etiket wel klopte.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten