De vrouw die van mij een beter mens moet maken zodat ik gelukkig kan sterven

Het was avond. Het weer was guur en helemaal niet opbeurend. Ik zou net de hand aan mezelf slaan toen er werd aangebeld. "Vooruit dan maar, de allerlaatste keer," dacht ik en keek van drie hoog uit het raam naar beneden om te weten wie dat kon zijn.

Het was de vrouw die van mij een gelukkig mens moet maken! Na al die jaren.

"Jij?"
"Ja!"
"Waarom?"
"Dat wil je toch nog steeds?"
"Ja. Wacht ik kom naar beneden."

Even was ik totaal verloren. Toen liep ik als een dolle bok naar beneden, gleed uit over een knikker, donderde van de trap en brak mijn nek.