Sinds jaar en dag kan men zich afvragen wat er mis is met het uitbeelden van taferelen, terwijl het in feite onvermijdbaar is. Net zoals verliefd worden overkomt het de meesten.
Zo liep ik eens door de tuin van mijn vader en besefte ineens dat ik, zij het onbewust tot dan toe, misschien wel een tafereel aan het uitbeelden was. Waarbij mij ineens de gedachte besloop dat ik toch niet mocht overdrijven. Door op mijn handen te gaan staan bijvoorbeeld! Sommige taferelen worden namelijk potsierlijk indien ze worden uitgevoerd door niet geheel daartoe bekwamen.
Anderzijds was ik er mij van bewust dat het ook niet te minimaal mocht zijn, of ik zou de tuin nooit meer uit geraken. En dan kreeg je weer een heel ander tafereel.
Neen, ik durf nu wel te besluiten dat er helemaal niks mis is met het natuurlijk omgaan met en uitbeelden van taferelen. En dat het veel overeenkomsten heeft met verliefd zijn. Jazeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten