Op haar tocht naar het enige ware en onverscheurbaar absolute, m.a. w. de Grote Logische samenhang, kon het niet anders of Misschientje maakte ook kennis met Maan. En Maan, de enige die weet hoe het met mensjes als Misschientje uiteindelijk afloopt, omdat hij weet hoe het met ons allemaal afloopt, besloot - uit medelijden en ook nog om wat anders - om haar mee te nemen en te tonen wat hij zoal zag op zijn nachtelijke ronde. De dingen waaraan hij, Maan, uiteindelijk helemaal niets vermocht. Hij deed dat uiteraard in de hoop dat… nu ja, in de hoop! (Want hij had geleerd slechts te hopen op een kleine logische samenhang!)
Misschientje daarentegen dacht dat het hem te doen was om de Grote Logische Samenhang en trok onmiddellijk een vèrstrekkend besluit, gebaseerd op de vaststelling dat als het licht schijnt voor de ene, het te donker moet zijn voor de andere. Zij vertelde Maan op dankbare toon van de oplossing die ter plekke bij haar was opgekomen en hoe hij daar aan mee kon werken door zich voortaan geheel afzijdig te houden, want hij begreep toch wat zijn vriendschap voor haar betekende?
Maan, in het licht van de Enige Echte Grote Maar Eigenlijk Nutteloos Om Te Bespreken Samenhang, wist dat hij dat onmogelijk kon beloven, zelfs als hij dat al had gewild, en trok hieruit het laatste besluit dat hij tot op heden heeft getrokken en besloot om nooit meer te wenen. Zo droeg Misschientje alweer geheel op haar eigen wijze bij tot de loop der dingen die wij nu allemaal kennen, al had zij eigenlijk veel meer op het oog, zoals wij allemaal ook wel begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten