Het hoofd tussen de geraniums

(Een avontuur van Alma Zichtopzee)

III.

Nog geen kwartier later stuurde Alma Zichtopzee haar elegante VW Eos de oprijlaan van Pascal Reptiels op. Het was zo’n typisch Jugendstilgebouw waar Brussel er nog een paar van heeft.

Samen met inspecteur Van Heel belde ze aan. De galm van de bel leek wel voor eeuwig uit te deinen. Toch was er iemand thuis, want ze hadden licht gezien achter de gordijnen van een vertrek op de eerste verdieping. Net voor ze nog eens zouden bellen ging de deur open.

“Quoi tu veux?” klonk de stem van wat veel weg had van een mismaakte dwerg in livrei.
“Politie,” maakte Van Heel zich bekend, “wij willen de heer Reptiels spreken.”
“Je vais demander, entrez,” zei de dwerg en hij liet Alma Zichtopzee en de inspecteur binnen in een enorme hall.
Als een aap verdween hij via de trap naar boven.
“Een pygmee,” fluisterde Van Heel. Alma herinnerde hem toen aan de Afrika expeditie van Pascal Reptiels, enkele jaren geleden, die zoveel ophef had gemaakt omdat hij toen uit “humanitair medelijden” een aantal pygmeeën had meegebracht als huispersoneel omdat hun woongebied door Chinese exploitanten werd bedreigd.
Na even wachten kwam het kleine ventje hen opnieuw tegemoet gesneld en gebood dat ze boven werden verwacht.

Het was een imposant vertrek met de muren vol boekenrekken, en de trofeeën van Reptiels’ afrikareis lagen her en der op de vloer verspreid. Op de tafel lag een eigenaardig glimmende machete die van zuiver zilver leek te zijn gemaakt. Opvallender nog dan de voorwerpen in het vertrek echter was de verschijning van Pascal Reptiels zelf!

Een reus van een kerel stond op om hen te begroeten. Hij was minstens twee meter en zeven groot en poedelnaakt! Zijn huid was olijfbruin en glom alsof hij pas een bad had genomen. Zijn ogen waren kobaltblauw. Alleen het kleine beetje grijs aan zijn slapen verried dat hij geen twintiger meer was.

“Politie?” klonk zijn melodieuze bariton, “Wat kan ik voor u betekenen?” Bewonderend liet hij zijn blikken glijden over Alma’s volmaakte gestalte. Dat ontging inspecteur Van Heel niet.

Alma Zichtopzee schudde de toegestoken hand en kwam meteen ter zake.
“Wij onderzoeken een moord. Het slachtoffer heet Eleonore Schlüsselbein. Kent u iemand met die naam?”
De naakte Reptiels schudde ontkennend met zijn hoofd, maar Alma voelde aan de fractie van een seconde dat zijn handdruk even verslapte, dat dit antwoord misschien niet helemaal correct was.
“Mevrouw Schlüsselbein was filateliste, maar zij beheerde ook een netwerk van prostituees.”
“Nounou, dat is een zeldzame professionele combinatie,” antwoordde Reptiels, “maar ik begrijp niet hoe u daarvoor bij mij terecht k…”
Van Heel schoof hem zonder veel omhaal het briefje onder de neus dat ze in het kantoor van Mevr. Schlüsselbein hadden uitgeprint.
“Het maakt niet uit of u zegt dat u haar kent of niet, volgens dit briefje kende zij ù. En zij achtte u blijkbaar zelfs tot moord in staat. Denkt u even na, misschien kende u haar toch! E-L-E-O-N-O-R-E S-C-H-L-Ü-S-S-E-L-B-E-I-N.” Terwijl hij de naam spelde kon Van Heel het niet laten naar Reptiels’ enorme lid te kijken. Het hing heel ontspannen.

Ineens was het of Reptiels op subtiele wijze uit een ander vaatje wilde tappen.
“Het spijt me inspecteur, ja, eigenlijk ken ik die vrouw wel. Ik leerde haar kennen in filatelistische kringen, omdat zij enkele Afrikaanse postzegels bezat die ik wilde kopen, maar toen zij aan haar tweede carrière als pooier begon heb ik alle contacten met haar verbroken. Toen Madame hier haar naam liet vallen dacht ik in de eerste plaats aan mensen met wie ik op dit ogenblik contacten onderhoud en daar is Eleonore Schlüsselbein zeker niet bij. Ik hoop dat u mij deze lapsus niet ten euvel duidt.”
Van Heel knikte droogjes.

“Waar was u vanavond meneer Reptiels, rond halfnegen?” ging hij verder.
Reptiels rechterhand gleed strelend over het handvat van de zilveren machete op de tafel.
“Hier, thuis,” antwoordde de naakte avonturier terwijl hij Alma strak in de ogen keek, “u denkt toch niet dat ik iets te maken heb met de dood van Eleonore Schlüsselbein?”
“Kunt u bewijzen dat u thuis was?”
“Ik denk van wel. Samuel, mijn huismeester kan het getuigen. Zal ik hem roepen?”
“Ja, doet u dat maar.”
Reptiels liep naar zijn bureau en drukte er op een knopje.
“U zult wel opgekeken hebben toen Samuel opendeed. Sommige bezoekers schrikken zo dat ze het op een lopen zetten.”
“Ik geef toe dat het geen alledaags zicht is,” zei Van Heel.
“Samuel is een pygmee van het Twa volk, niet?” merkte Alma Zichtopzee op.
Reptiels keek haar verrast aan. Deze vrouw begon hem steeds meer te interesseren. Op dat ogenblik verscheen Samuel in het deurgat.

“Samuel, kan je mij zeggen waar meneer Reptiels was vanavond, zo rond halfnegen?”
Samuel antwoordde zonder enige aarzeling.
“Thuis inspecteur.”
“Heel de avond?”
Samuel knikte hevig van ja, maar hij vermeed de ogen van Van Heel.
“Samuel, je weet toch dat je de waarheid moet spreken tegen een politieman?”
Het was alsof een wesp hem stak.
“Ikke waarheid zeggen. Meneer steeds thuis,” riep hij luid en met gebalde vuisten.”
Inspecteur Van Heel knikte en Samuel verdween weer in de duisternis van het huis.
“Wel meneer Reptiels, dit was het. Ik denk dat wij op een verkeerd spoor zitten. Aanvaard onze verontschuldigingen.”
“U hoeft zich echt niet te verontschuldigen,” straalde Reptiels, “het zou fijn zijn om u eens in andere omstandigheden te leren kennen,” richtte hij zich expliciet tot Alma Zichtopzee.
“Ach, u weet maar nooit,” antwoordde Alma peinzend, “maar ik had u graag nog één ding gevraagd. Die zilveren machete, is dat een origineel offerwapen van de Twa? Een zogenaamde tsjak of schedelkliever?”
“U bent werkelijk een kenner!” antwoordde Reptiels enthousiast en weer nam hij haast liefkozend het wapen ter hand, “Ja, dat is het inderdaad. Uw naam…”
“Alma Zichtopzee.”
“Dè Alma Zichtopzee? Het is mij een waar genoegen om…”
“Kom, we moeten gaan,” onderbrak inspecteur Van Heel die het zeemzoete toontje van de blote Reptiels niet echt kon velen en al helemaal niets op had met antropologische ontboezemingen. Bovendien bungelde dat lid iets te enthousiast naar zijn zin.

Samen liepen ze zwijgend de trap af waar Samuel klaar stond om hen uitgeleide te doen. De bilwangen van Reptiels, die voorop liep, leken geen greintje vet te bevatten.
Inspecteur Van Heel hoopte maar dat het forensisch onderzoek iets op zou leveren.